ORGANIZATORZY:

• Uniwersytet Pedagogiczny im. KEN w Krakowie
• FRDL –Małopolski Instytut Samorządu Terytorialnego i Administracji w Krakowie
• Odeska Narodowa Akademia Łączności im. A.S. Popowa, Ukraina
• Kijowski Uniwersytet Narodowy im. Tarasa Szewczenki, Ukraina
• Związek Ukraińskich Prawników, Ukraina

BLOKI TEMATYCZNE:

• Decentralizacja i recentralizacja władzy publicznej
• Pozycja ustrojowa organów samorządu terytorialnego w Polsce, Ukrainie i innych państwach
• Reformy ustrojowe wpływające na status jednostek samorządu terytorialnego
• Partnerstwa samorządów, w tym w zakresie współpracy międzynarodowej
• Zmiany w nadzorze i kontroli nad samorządem terytorialnym 

JĘZYKI KONFERENCJI:

• polski
• ukraiński (przewidujemy tłumaczenie symultaniczne)
• angielski

TEMATYKA:

W świetle Europejskiej Karty Samorządu Lokalnego z 1985 r., ratyfikowanej przez Polskę w całości w 1994 r. samorząd lokalny oznacza prawo i rzeczywistą zdolność wspólnot lokalnych do regulowania i zarządzania, w ramach prawa, na ich własną odpowiedzialność i na rzecz ich ludności, istotną częścią spraw publicznych. Podobną definicję przyjmuje się w Światowej Deklaracji Samorządu Lokalnego z Rio de Janeiro. Dokumenty te stały się wyrazem unifikacji fundamentalnego porządku społecznego wspólnego demokratycznym państwom europejskim. Oba mocno akcentują idee samorządu terytorialnego, jako fundamentalnego elementu demokratycznego systemu państwa, postulując oparcie jego konstrukcji na zasadzie decentralizacji i subsydiarności. Podkreśla się, iż kompetencje powierzone wspólnotom lokalnym winny być całkowite, a każdorazowe ich ograniczenie przez władzę centralną lub regionalną musi być konsekwencją realizacji zasady legalności. Struktury samorządu terytorialnego występują w przeważającej większości państw na świecie, w tym we wszystkich państwach członkowskich Unii Europejskiej, choć nie można w tym kontekście mówić o jednolitym modelu ustrojowym. Jednak wszędzie opiera się on na zasadzie subsydiarności, która znajduje się też w Konstytucji RP. Wynikająca z tej zasady decentralizacja władzy publicznej jest zjawiskiem złożonym i przebiegającym wielotorowo. Jej istotą jest bowiem tworzenie większej liczby ośrodków decyzyjnych, indywidualnie odpowiedzialnych za wykonywanie konkretnych zadań publicznych, ale jednocześnie mających we wskazanym zakresie samodzielność i wolną wolę, będących niezależnymi od organów stopnia wyższego. Reforma wprowadzona na początku lat dziewięćdziesiątych w Polsce doprowadziła do uniezależnienia się jednostek samorządu terytorialnego od władzy centralnej i dała im narzędzia do efektywnego zarządzania istotną częścią spraw publicznych na danym obszarze. Model polski jest w konsekwencji tejże reformy charakteryzowany jako decentralizacyjny, podobnie jak to ma miejsce w krajach nordyckich oraz stabilnych demokracjach Europy kontynentalnej. W ostatnich latach jednak coraz wyraźniejsze stają się tendencje recentralizacyjne wiążące się z systematycznym odbieraniem uprawnień samorządom na rzecz władzy centralnej. Mimo, że z badań wynika, iż Polacy darzą samorząd prawie dwukrotnie wyższym zaufaniem niż rząd, zmiany nie są z przedstawicielami władz lokalnych konsultowane, a ich coraz głośniejszy sprzeciw jest lekceważony. Wiele z tych zmian nie zostało przez opinię publiczną w ogóle dostrzeżonych, bo polski proces recentralizacji ma póki co charakter chaotyczny i mało dynamiczny. Na szeroką skalę osłabienie, a wręcz demontaż samorządu terytorialnego miał natomiast miejsce na Węgrzech, gdzie w ramach reformy konstytucyjnej Victora Orbána z 2011 roku zmodyfikowano znacząco jego rolę w strukturze administracji publicznej. Z wieloma problemami boryka się także samorząd na Ukrainie. Konieczność usprawnienia procesów rządzenia na poziomie lokalnym i zwiększenia funkcjonalności wspólnot, przy jednoczesnym zachowaniu integralności państwa stanowi wielkie wyzwanie, przed którym stoi obecnie ten kraj. Tendencje centralistyczne stanowią coraz większe zagrożenie dla demokracji lokalnej w Polsce, Europie i na świecie, dlatego też wydaje się, że wskazana tematyka konferencji będzie stanowiła interesującą przestrzeń do dyskusji i wymiany doświadczeń w międzynarodowym gronie badaczy tej materii. Konferencja jest już trzecim spotkaniem organizowanym w ramach współpracy z ośrodkami naukowymi na Ukrainie. W czerwcu 2018 roku w Odeskiej Narodowej Akademii Łączności im. A.S. Popowa odbyło się pierwsze takie wydarzenie, tj. konferencja pt. „Nauka, Edukacja, Ekonomia i Społeczeństwo”. W trakcie obrad, uczestnicy spotkania - pracownicy naukowi i studenci mieli możliwość wymiany myśli i poglądów. Kolejne, odbędzie się już niebawem w Kojowie.

RADA NAUKOWA:

• prof. zw. dr hab. Andrzej Piasecki, Uniwersytet Pedagogiczny w Krakowie – Przewodniczący Rady Naukowej
• prof. Wasyl Kostytski, Kijowski Uniwersytet Narodowy –Zastępca Przewodniczącego Rady Naukowej
• prof. Lolita Zakharchenko, Odeska Narodowa Akademia Łączności im. A.S. Popowa
• prof. Vadym Zakharchenko, Narodowa Akademia Morska Odessa
• prof. Olena Kniazieva, Odeska Narodowa Akademia Łączności im. A.S. Popowa
• prof. Anhelina Petrashevska, Odeska Narodowa Akademia Łączności im. A.S. Popowa
• prof. Mykola Zhurba, Ługański Regionalny Instytut Podyplomowej Edukacji Pedagogiczne
• prof. Nalywajko Larysa Romaniwna, Uniwersytet Państwowy w Dniepropietrowsku
• prof. Jacek Sroka, Uniwersytet Pedagogiczny w Krakowie
• prof. Andrzej Kozera, Uniwersytet Pedagogiczny w Krakowie
• prof. Bogdan Dolnicki, Uniwersytet Śląski w Katowicach
• prof. Sylwester Wróbel, Uniwersytet Śląski w Katowicach
• prof. Marek Barański, Uniwersytet Śląski w Katowicach
• dr doc. Szapowal Walerij Dmytrowycz, Uniwersytet Narodowy im. M. Ostrogradskiego w Krzemieńcu
• dr doc. Lysenko Ołeksandr Mykołajewic, Wschodnioeuropejski Uniwersytet Ekonomii i Zarządzania w Czerkasach
• dr Nataliia Bak, Czerniowiecki Uniwersytet Narodowy im. Jurija Fedkowycza
• dr hab. Marcin Zawicki, Uniwersytet Ekonomiczny w Krakowie
• dr hab. prof. UP Walery Okulicz-Kozaryn, Uniwersytet Pedagogiczny w Krakowie
• dr hab. prof. Inga Kawka, Uniwersytet Pedagogiczny w Krakowie
• dr hab. prof. UP Janina Pach, Uniwersytet Pedagogiczny w Krakowie
• dr hab. prof. UP Piotr Tusiński, Uniwersytet Pedagogiczny w Krakowie