Wojciech Browarny w szkicu Społeczne debiuty „roczników siedemdziesiątych” (2008) zauważa m. in., że przedstawiciele pokolenia urodzonego w latach siedemdziesiątych XX wieku posiadają szczególną społeczną wrażliwość. Badacz postuluje istnienie „człowieka społecznego”, którego uważa za bohatera właściwego narracjom tych autorów. Znamienne jest to, że socjologiczną stronę badań nad rocznikami siedemdziesiątymi podejmuje Kinga Zawadzka w publikacji Roczniki siedemdziesiąte. Styl życia i wartości inteligencji średniego pokolenia (2023). Przedstawiciele generacji, której początek dorosłości przypadł w Polsce na okres transformacji ustrojowej, wydają się tworzyć spójne pod wieloma względami pokolenie. Czy jednak można powiedzieć, że tworzą pokolenie literackie? Jednym z elementów pozwalających mówić o nim jest przeżycie generacyjne: w przypadku roczników siedemdziesiątych może nim być wspomniana transformacja ustrojowa. Warto postawić w tym miejscu pytanie: czy jest to wydarzenie na tyle ważne, by mogło kształtować całe pokolenie pisarzy? Czy istnieją jeszcze inne wyznaczniki pozwalające mówić o pokoleniu literackim niż trzy klasyczne, tj. przeżycie generacyjne, podobny czas debiutu i zbliżone wartości estetyczne? Autorzy monografii Pokolenie – kategoria historyczna czy współczesna (2010), poddając w wątpliwość owo klasyczne ujęcie pokoleniowości, nie rezygnują z tej kategorii, szukając wyjścia z aporii, którą opisał Zygmunt Bauman, twierdząc, że tożsamości nie są dane w urodzinowym darze (2009), nie można więc mówić, że rok urodzenia ma decydować o przynależności do tego czy innego, charakteryzującego się określonymi cechami pokolenia. Podobną krytykę uprawia Tomasz Kunz w szkicu Pokolenie jako kategoria nowoczesna (o pragmatyce narracji pokoleniowej) (2011). Badacz wskazuje na pragmatyczne zastosowanie tego pojęcia do badań literackich, równocześnie podkreślając trudności w jego aplikowaniu do pracy naukowej, która nie byłaby „skażona” uproszczeniami. Tradycyjny porządek relacji między jednostką a pokoleniem, twierdzi Kunz, jest coraz częściej odwracany, stąd też koniecznie się wydaje przedefiniowanie terminu ‘pokolenie’. Z kolei Marek Zaleski w publikacji Pokolenie 1910 jako mroczny przedmiot pożądania historyka literatury (2011) dostrzega, że pragmatyczny charakter kategorii ‘pokolenia’ pozwala na wnikliwe obserwowanie procesów historycznych i doświadczeń, których reprezentacją są dzieła literackie. W tym kontekście warto przywołać monografię Formacja 1910. Biografie równoległe (2013), w której autorzy dokonują porównania twórczości literatów, na pierwszy plan wysuwając ich położenie generacyjne i fakt, że żyli i tworzyli, jeśli nie w takich samych, to w podobnych realiach historycznych. Dla autorów ujęcie generacyjne stanowi punkt wyjścia, ale nie jest stosowane bezkrytycznie. Biografie prezentowanych w książce pisarzy łatwiej dają się uchwycić w kluczu pokoleniowym, np. ze względu na silne przeżycie generacyjne, jakim była druga wojna światowa. Jakkolwiek wielostronne refleksje naukowe nad problemem pokoleniowości mają już bogatą reprezentację wśród tekstów naukowych, pytanie o zasadność posługiwania się tą kategorią nadal pozostaje aktualne. Przecież okres po roku 1989 nie przyniósł ze sobą wydarzeń na miarę minionej wojny, czy praskiej wiosny, itp. Twórczość interesującej nas tutaj generacji niesie ze sobą wciąż nowe pytania, wcale nie mniej intersujące, jak chociażby problem dyskursów wobec faktu transformacji ustrojowej. Michał Koza w pracy Asceza, inność, nomadyzm. O dyskursach etycznych literatury polskiej po 1989 roku (2021) zauważa dyskurs etyczny jako działający w pewnym napięciu między życiem jednostkowym (osobistym) a społecznym oddziaływaniem na egzystencję indywidualną (szczególnie w obliczu przemian społeczno-ekonomicznych takich, jak transformacja ustrojowa).

Pragniemy zaprosić Państwa studentów i doktorantów do namysłu nad twórczością roczników siedemdziesiątych, generacji reprezentowanej m. in. przez: Pawła Demirskiego, Julię Fiedorczuk, Wita Szostaka, Ignacego Karpowicza, Wojciecha Kuczoka, Zośkę Papużankę, Edwarda Pasewicza, Macieja Płazę, Tomasza Różyckiego, Szczepana Twardocha, Michała Walczaka, Michała Witkowskiego i wielu innych. Interesuje nas refleksja dotycząca zarówno prozy, poezji, dramatu, koncentrująca się na następujących obszarach:

·       transformacja ustrojowa jako przeżycie pokoleniowe w literackich reprezentacjach roczników siedemdziesiątych

·       możliwości badawcze nad kategorią pokolenia

·       (trans)formacje genologiczne wobec gatunków tradycyjnych

·       strategie pisarskie

·       społeczny obraz świata

·       postzależnościowy krajobraz Polski

·       autobiografizm

·       społeczne zaangażowanie twórcy na gruncie literatury i poza nią

·       (trans)formacje tożsamości bohaterów literackich

·       pamięć i post-pamięć

·       relacje międzypokoleniowe

·       normatywność i normatywności

·       studia afektywne.

Jesteśmy również otwarci na Państwa propozycje tematyczne. Zgłoszenia w formie karty zgłoszeniowej (załącznik) prosimy przesyłać na adres: roczniki70@gmail.com do dnia 15 marca 2024 roku.

Informację o przyjęciu bądź odrzuceniu Państwa propozycji prześlemy do dnia 20 marca 2024, natomiast na wniesienie opłaty konferencyjnej będziemy czekać do 25 marca 2024.

W wyjątkowych sytuacjach przewidujemy możliwość zdalnego uczestnictwa w wydarzeniu.

Organizatorem konferencji jest Studenckie Koło Naukowe Polonistów IFP UKEN, przy udziale Szkoły Doktorskiej UKEN oraz Katedry Antropologii i Teorii Literatury IFP UKEN.