Zdaniem reformatorów wprowadzenie do systemu branżowych szkół I i II stopnia zapewni drożność systemu kształcenia zawodowego. Celem zmian w systemie kształcenia zawodowego jest upowszechnianie dualnego systemu kształcenia odpowiadającego potrzebom gospodarki. Wypracowany praktyczny model współpracy edukacji zawodowej z przedsiębiorcami sprzyja  promowaniu innowacyjności, reformom programowym, metodycznym i organizacyjnym oraz wspomaganiu kadr we wdrażaniu do szkolnictwa nowych metod i środków kształcenia. Ponadto, pozwala to na ustalanie kwalifikacji zawodowych, które odgrywają szczególne znaczenie dla rynku pracy w danym regionie. Można z tego względu lepiej koordynować doradztwo edukacyjno-zawodowe przygotowując do tych funkcji i ról nauczycieli wszystkich typów szkół ogólnokształcących i zawodowych.

Deklaracje reformatorów budzą określone emocje wśród bezpośrednich odbiorców „dobrej zmiany”, a mianowicie: dyrektorów szkół, nauczycieli, uczniów oraz rodziców.

Dotychczasowy model szkolnictwa zawodowego oparty jest na trzyletnich zasadniczych szkołach zawodowych oraz czteroletnich technikach.  Wybór zasadniczej szkoły zawodowej postrzegany jest w Polsce, jako zdecydowanie mało prestiżowy. Prowadzi to do obserwowanej, negatywnej selekcji i o tym należy pamiętać, oceniając jakość pracy tych szkół. Wyniki w nauce uczniów zasadniczych szkół zawodowych są również zdecydowanie gorsze niż uczniów, np. liceów ogólnokształcących, gdzie główną rolę odgrywają cechy charakterystyczne uczniów wybierających tę ścieżkę edukacyjną. Uczniowie kończący zasadnicze szkoły zawodowe mają słabsze powodzenie na rynku pracy, tym samym największe problemy ze znalezieniem pracy.  Podobnie, także negatywną selekcję, można zaobserwować w przypadku części nauczycieli, gdyż praca w szkole zawodowej często związana jest z ich niższym prestiżem.

Technika zapewnić mają poziom kształcenia zawodowego odpowiadający wymaganiom stawianym dla średniej kadry nadzoru technicznego w wyuczonej branży oraz dla samodzielnych miejsc pracy. Ponadto, podstawę do nauki na studiach, jako kontynuację zdobytych kwalifikacji w zawodzie lub im pokrewnym. Warunkiem edukacji na najwyższym poziomie jest konieczność dostępu do nowych technik i technologii oraz aktualnej wiedzy na temat poszczególnych profesji. 
Wymagania pracodawców są zróżnicowane w zależności od wielkości przedsiębiorstw i stopnia zaawansowania technologicznego na stanowiskach pracy. W małych i średnich zakładach ważniejsze niż specjalizacja, jest elastyczność i szybkość uczenia się, które umożliwią, np. częste zmienianie stanowisk roboczych. W dużych przedsiębiorstwach natomiast wymagane są kompetencji specjalistyczne. Obecnie przez większość przedsiębiorców programy nauczania są krytykowane, jako nieaktualne i zbyt teoretyczne. W efekcie nieprzygotowujące do wykonywania zawodu. Dynamiczne zmiany na rynku pracy wymuszają wdrażanie i monitorowanie programów na tyle elastycznych, aby kształcenie zawodowe podążało za innowacjami.

Warto również zwrócić uwagę na rolę doradców zawodowych. Stanowią oni bowiem ogniwo łączące uczniów i ich rodziców z rynkiem pracy. Obecnie doradcy takiej roli nie pełnią. Odpowiedni rozwój doradztwa zawodowego w edukacji zawodowej jest szczególnie istotny w kontekście wdrażania „dobrej zmiany” w kształceniu zawodowym.

Wyartykułowane obszary reformy oświaty oraz inne związane z poruszaną problematyką wymuszają wiele niewiadomych i znaków zapytania, np.:

• Jak poprawić negatywny wizerunek kształcenia zawodowego wśród młodzieży?
•  W jaki sposób kształtować wśród młodzieży świadomość konieczności podnoszenia własnych kwalifikacji przez uczenie się przez całe życie, także po zakończeniu szkoły zawodowej?
• W czym należałoby upatrywać uzyskanie pożądanego kierunku zmian w systemach kształcenia i szkolenia zawodowego?
• Jakie podejmować działania, aby następowało uaktualnianie szybszego dostosowania kształcenia do potrzeb pracodawców i skuteczniejszego przygotowania do wykonywania obowiązków zawodowych?
• Czy struktura egzaminów zawodowych ze względu na zawód odzwierciedla rzeczywiste oczekiwania rynku pracy?
• Czy treści podstawy programowej kształcenia ogólnego dla zasadniczych szkół zawodowych są przyczyną niepowodzeń uczniów w zasadniczych szkołach zawodowych – NA CO MI TO?

Te i inne pytania oraz odpowiedzi na nie, w zamiarze organizatorów konferencji, mogą w znacznej mierze przyczynić się do urealnienia obecnego oraz przyszłego wizerunku kształcenia zawodowego w naszym kraju. Liczymy na głos naukowców w dziedzinie, dyrektorów szkół zawodowych, nauczycieli, rodziców oraz uczniów. Dlatego zapraszamy przedstawicieli:

1. Uczniów ZSZ i Techników
2. Nauczycieli kształcenia ogólnego i teoretycznego przedmiotów zawodowych
3. Nauczycieli praktycznej nauki zawodu
4. Dyrektorów ZSZ i Techników
5. Pracodawców
6. Doradców zawodowych
7. Cech Rzemiosł Różnych
8. Ośrodków Doskonalenia Zawodowego
9. Ośrodków Doskonalenia Nauczycieli
10. oraz innych zainteresowanych poruszaną problematyką.