Współczesne przestrzenie kulturowe konceptualizuje szereg procesów nadających im określone statusy. Wiążą się one z kulturą narodową i tożsamością narodową, a w szczególności  z ochroną, rozwijaniem i promowaniem kulturowego dziedzictwa określonego narodu, także grupy etnicznej czy wyznaniowej, stanowiącego o kulturowej odrębności jednostki oraz wspólnoty; z kulturowym różnicowaniem się społeczeństw; tworzeniem transnarodowej przestrzeni społecznej; przenikaniem się kultur, zacieraniem ich granic, sprzyjając integracji wielu komponentów o różnym pochodzeniu kulturowym; także z neokulturalizacją, a zatem kreacją nowej kultury. Istotnym kontekstem owych procesów są migracje oraz uchodźctwo. W efekcie problematycznym staje się bezpieczeństwo kulturowe zarówno na sferze państwowej, jak i społecznej o ewidentnej wielokulturowej konotacji. Stąd pytanie o przesłanki poczucia bezpieczeństwa kulturowego lokowanego w (nie)zmiennej codzienności, w której ma miejsce manifestowanie kultur oraz przynależności do nich, pielęgnowanie i rozwijanie kultury / kultur, kształtowanie się i ochrona tożsamości kulturowej, (nie)porozumienie z Innymi z określonymi tego politycznymi i społecznymi skutkami, czy konstruowanie wspólnej / nowej kultury. Warto zatem przedmiotem interdyscyplinarnego dyskursu uczynić następujące zagadnienia:

1.      Interdyscyplinarne konotacje bezpieczeństwa kulturowego.

2.      Bezpieczeństwo kulturowe w jego współczesnych uwarunkowaniach.

3.      Antropologia codzienności w zróżnicowanej przestrzeni społecznej.

4.      Metodologiczne aspekty badań codzienności środowisk zróżnicowanych kulturowo.

5.      Tożsamość w sytuacji zagrożenia bezpieczeństwa kulturowego.

6.      Transkulturacja: między szansą a zagrożeniem dla bezpieczeństwa kulturowego.

7.      Polityczne, społeczne, instytucjonalne i edukacyjne implikacje bezpieczeństwa kulturowego.

8.      „Zjednoczeni w różnorodności” (In varietate concordia UNESCO) wyzwaniem dla współczesnej edukacji.

Poddanie naukowej analizie wskazanych powyżej zagadnień posłuży nie tylko interdyscyplinarnemu oglądowi bezpieczeństwa kulturowego sensu stricto, ale przede wszystkim określeniu szans na jego zaistnienie w sytuacji uobecniania się i doświadczania różnic kulturowych w wielonarodowych społeczeństwach. Ów ogląd jest szczególnie ważny dla edukacji, która współuczestniczy w procesie kształtowania się tożsamości kulturowej (tożsamości hybrydycznej) młodego pokolenia. Czy zatem wielość kulturowych odniesień w codzienności sprzyja kształtowaniu się poczucia bezpieczeństwa kulturowego?

            Jako że zjawisko bezpieczeństwa kulturowego przejawia dualny charakter, tj. obejmuje swą dynamiką przede wszystkim sferę państwową i społeczną, ale także wielokulturową, do uczestnictwa w konferencji zapraszamy przedstawicieli różnych dyscyplin nauk społecznych i politycznych, którzy prowadzą eksploracje teoretyczne i empiryczne w zakresie pedagogiki społecznej, pedagogiki kultury, edukacji międzykulturowej, socjologii edukacji, metodologii badań społecznych, stosunków międzynarodowych, politologii,  studiów europejskich, prawa, itp.