Instytut Studiów Międzykulturowych Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie we współpracy z Instytutem Lingwistyki Stosowanej Uniwersytetu Warszawskiego zaproszją w gościnne mury Uniwersytetu Jagiellońskiego wszystkich, którzy swoje badania poświęcają różnym przejawom postpamięci. Pragniemy, by – podobnie jak poprzednio – rezultaty swoich badań mogli zaprezentować reprezentanci różnych gałęzi wiedzy: kulturoznawcy, historycy, językoznawcy, literaturoznawcy, socjologowie, psychologowie, politolodzy, historycy sztuki, filmoznawcy, teatrologowie, architekci.

Podobnie jak we wcześniejszych edycjach spotkań (2014 i 2016) nie chcemy również zawężać problematyki ani do następstw Zagłady, ani II wojny światowej, ani do kontekstu europejskiego. Proponujemy jednak, by tym razem osią rozważań uczynić pytanie o to, czy dyskurs postpamięciowy wykształcił jakieś specyficzne środki wyrazu? Czy na gruncie różnych dziedzin wiedzy i sztuki można dostrzec tworzące się kody i języki charakterystyczne dla wyrażania dziedziczonych traum? Zdaniem argentyńskiej kulturoznawczyni, Beatriz Sarlo, w Europie wytworzył się estetyczny kanon postpamięci, który wyznacza „sposoby pamiętania”. Czy rzeczywiście można mówić o kanonach prezentowania problematyki postpamięciowej? Jeśli istnieją, czy są pomocne, czy też w jakiś sposób ograniczają naszą wrażliwość i sposób percepcji dawnych urazów? Zapraszamy tych, którzy poszukują odpowiedzi na te pytania oraz wszystkich badających przejawy postpamięci w różnych kontekstach historycznych i geograficznych.

Owocem poprzedniej konferencji jest tematyczny tom czasopisma „Politeja” (47/2017; http://www.akademicka.pl/ebooks/free/a6648a83eb04d4e5df7412868757af26.pdf), w którym znajdują się artykuły uczestników. Teraz również planujemy publikację pokonferencyjną w formie recenzowanej monografii naukowej, zastrzegając sobie prawo wyboru tekstów do druku.

Z przyjemnością informujemy, że wykład inauguracyjny wygłosi dr hab. Magdalena Saryusz-Wolska.