Zgodnie z zapisami Traktatu akcesyjnego z 2003 r. na Polsce ciąży prawno-międzynarodowe zobowiązanie do przyjęcia jednolitej waluty europejskiej – przystąpienie na prawach pełnego członka do Unii Gospodarczej i Walutowej (UGiW) powinno nastąpić po trwałym spełnieniu kryteriów zbieżności nominalnej. Pod koniec 2017 r. Polska spełnia cztery spośród sześciu tych kryteriów – stopy inflacji, długookresowych stóp procentowych, udziału deficytu sektora instytucji rządowych i samorządowych w PKB oraz relacji długu publicznego do PKB. Niespełnione natomiast pozostawały kryteria kursowe i zgodności legislacji. To pierwsze wymaga wejścia do ERM2, to drugie – zmian w ustawodawstwie krajowym odnośnie do rozwiązań monetarnych. Istnieje duże prawdopodobieństwo, iż kwestie prawne dotyczące pełnego uczestnictwa w UGiW mogą ulec znacznemu zaostrzeniu.
W świetle wydarzeń ostatnich lat, zwłaszcza doświadczeń płynących z kryzysu strefy euro i sposobów jego przezwyciężania, dla wielu staje się jasne, że dla małej, otwartej gospodarki pozostawanie poza większym i silniejszym obszarem walutowym jest nie tylko anachroniczne w zglobalizowanym świecie, ale też coraz bardziej kosztowne i niebezpieczne. Wymaga utrzymywania ogromnych rezerw walutowych dla obrony i stabilizowania kursu waluty narodowej, czego koszt w znacznym stopniu niweluje pożytki płynące z niezależnej polityki pieniężnej i możliwości deprecjacji własnej waluty.
Konferencja ma na celu przedstawienie różnych aspektów przyjęcia przez Polskę wspólnej waluty europejskiej. Kryzys strefy euro wymusił nieortodoksyjne działania władz Unii Europejskiej, zwłaszcza Europejskiego Banku Centralnego, i przede wszystkim zapoczątkował szereg istotnych zmian instytucjonalno-regulacyjnych, których wprowadzanie już się zaczęło i jeszcze potrwa przez najbliższe kilka lat. Zmiany te będą miały znaczący wpływ nie tylko na państwa tworzące strefę euro, ale także na kandydatów do UGiW.