Założenia problemowe:

Przestrzeń ostatnich 100 lat, niezwykle bogata w wydarzenia, które pozwoliły naszej Ojczyźnie wydobyć się z niewoli, znów w nią popaść i ponownie odzyskać podmiotowość wycisnęła ogromne piętno na polskiej nauce. Jej częścią jest edukacja, a w jej ramach pedagogika filozoficzna. Stulecie jest znakomitym momentem podsumowania w tym zakresie naszych osiągnięć, wskazania aktualnego stanu, określenia kierunków dalszego rozwoju.

W tym szczególnym momencie historycznym, w którym polskie dzieje i tradycja stają w samym środku uwagi i troski zarówno polskiego społeczeństwa, jak i opinii międzynarodowej, podjęcie debaty nad jakością i osiągnięciami polskiej myśli pedagogicznej nie tylko ma znaczenie akademickie i naukowe, lecz również jest wyrazem naszej pedagogicznej odpowiedzialności. Edukacja nigdy nie jest przecież projektem ukończonym i finalnym, wciąż podlega modyfikacjom i doskonaleniu. Zmiany te nie zawsze mają charakter rzeczywiście podnoszący jej jakość, a codzienny pośpiech i brak dystansu do spraw bieżących powodują, że umyka to uwadze jej uczestników. Praktyka pedagogiczna pozbawiona dalekowzrocznych projektów, celów i wartości będzie grzęzła w doraźne technologie i dehumanizujący kapitał ludzki - w krótkiej perspektywie skuteczne; będzie podatna także na manipulacje kolejnych środowisk politycznych czy wyznaniowych. Powołaniem pedagogów filozoficznych jest krytyczne i rzetelne odsłanianie wszelkich ograniczeń, utrudnień i deformacji, którym kształcenie i wychowanie ulegają, a także ukazywanie możliwości i perspektyw rozwoju edukacji.

Polska myśl pedagogiczna zachowując własną odmienność, zawsze była zanurzona, powiązana, czerpiąca, ale i kreatywna wobec kultury europejskiej i światowej. Była źródłem inspiracji dla pokoleń nauczycieli i wychowawców, polityków oświatowych, wykładowców i badaczy, skutecznie zarysowując jednocześnie obszary naszego uczestnictwa w kulturze Zachodu. Ostatnie stulecie to doskonały materiał do dyskusji nad naszymi osiągnięciami i aspiracjami również w kontekście międzynarodowym.

Celem konferencji jest dokonanie miarodajnej diagnozy, analizy i krytyki filozoficznie uprawianej pedagogiki ostatniego stulecia, a zwłaszcza rozważenie:

• -  obszarów problemowych, które w ostatnim stuleciu w ramach pedagogiki filozoficznej były podejmowane,

• -  syntetycznego ujęcia tendencji rozwojowych pedagogiki filozoficznej,

• -  powiązań polskiej pedagogiki filozoficznej z kulturą Zachodu,

• -  instytucjonalnych rozwiązań, służących rozwojowi myśli pedagogicznej w Polsce,

• -  ustawowych podstaw polskiej edukacji,

• -  kadrowych warunków funkcjonowania pedagogiki filozoficznej,

• -  ponownej odpowiedzi na pytanie, jakiej filozofii edukacji potrzebujemy,

• -  nurtów wiodących w pedagogice filozoficznej na przestrzeni 100 lat i ich uwarunkowań,

• -  zapożyczeń wobec kultury Zachodu i Wschodu, dróg wyzwalania się i przyczyn poddania,

• -  braków, niemożności, utrudnień, zaniechań i słabości polskiej pedagogiki filozoficznej,

• -  naszych aktualnych osiągnięć w kontekście koncepcji pedagogicznych Zachodu,

  korzystając z udziału członków Towarzystwa Pedagogiki Filozoficznej i gości zagranicznych.