ZAŁOŻENIA PROGRAMOWE KONFERENCJI NAUKOWO-PRAKTYCZNEJ

Podstawą ludzkiej egzystencji i szczytem marzeń jest udane (zdrowe, spokojne, przewidywalne) życie. Zdrowie - to dobrostan, czyli stan pełnego fizycznego, psychicznego (emocjonalnego i umysłowego), duchowego i społecznego dobrobytu, a nie jedynie brak choroby, czy niedomagania w postaci niepełnosprawności, starości i niesamodzielności. Zgodnie z przedstawioną definicją wyróżniamy zdrowie fizyczne (zdrowie cielesne), psychiczne, duchowe i społeczne. Według Marca Lalonde'a występują cztery pola zdrowia (i związane z nimi czynniki), wpływające na stan zdrowia człowieka i społeczeństwa, takie jak:

- biologia (warunki genetyczne, czynniki genetyczne) (16%),

- warunki środowiskowe (środowisko przyrodnicze i kulturowe w miejscu funkcjonowania człowieka, tj. w domu, szkole, pracy, podczas odpoczynku) (21%),

- styl (jakość) życia (53%), o którym decyduje aktywność fizyczna, sposób odżywiania się, umiejętności radzenia sobie ze stresem, zachowania seksualne czy stosowanie używek,

- opieka zdrowotna (10%) - jej struktura oraz sprawność (efektywność) i skuteczność funkcjonowania systemu zdrowotnego, a także dostępność do świadczeń medycznych (oferty terapeutycznej) oraz ich jakość.

Kategoria zdrowia rozpatrywana jest jako:

- zasób (potencjał) jednostek, zbiorowości, społeczeństw, rezerwy organiczno-biologiczne, odporności i witalności, które mogą się zwiększać, zmniejszać lub zanikać w zależności od uwarunkowań   genetycznych jednostki ludzkiej, sposobu (stylu) życia oraz nieuchronnego starzenia, kończącego się śmiercią wpisaną w życie człowieka,

- proces samodzielnego dochodzenia do zdrowia przez samoopiekę i samotroskę, bądź dzięki instytucjom opieki zdrowotnej (służby zdrowia) i innych podmiotów, osób lub okoliczności,

- osiągnięty stan (efekt, pozycja) inaczej dobrostan, u podłoża którego znajduje się świadomość dobrego samopoczucia. Stanem przeciwnym zdrowiu jest choroba, który może być uznany w wyniku stanu świadomości,  indywidualnej interpretacji i sposobu reagowania na symptomy chorobowe (złe samopoczucie) lub  jest wynikiem oceny człowieka za chorego przez otoczenie społeczne. 

Zdrowie i gospodarka są to dwa zasoby, które wzajemnie na siebie wpływają w toku dynamicznego, ciągłego i zrównoważonego procesu zmian obu tych zasobów. Dobrostan człowieka, szerzej społeczeństwa determinuje szereg czynników o charakterze biologicznym, społecznym, ekonomicznym, instytucjonalnym, politycznym, kulturowym i ekologicznym. Są one identyfikowane, a ich oddziaływanie dzięki trwającemu procesowi produkcji zdrowia kształtuje określony stan  zdrowia, który z kolei wpływa na czynniki wytwórcze (podaż pracy, produktywność pracy żywej, czyli wydajność pracy oraz rozmiary zaangażowanego kapitału, w tym kapitału ludzkiego, kapitału rzeczowo-finansowego i informacyjnego), a także na poziom ekonomicznych efektów działań gospodarczych w postaci PKB, dochodów ludności, poziomu oszczędności, rozmiarów inwestycji
i konsumpcji. To z kolei kształtuje zdrowie społeczne i determinuje bezpośrednio zasób zdrowia. Zależności te zostały przedstawione poniżej.

Czynniki zdrowia →produkcja zdrowia i zasób zdrowia →czynniki produkcji → efekty produkcji → itd.

O zdrowie trzeba się troszczyć. Można więc je naprawiać (leczyć), utrzymać) i polepszać
w kierunku przywrócenia równowagi (homeostazy) organizmu, nie tylko dzięki wdrożeniu osiągnięć nauki o zdrowiu i opieki zdrowotnej, lecz także przez wybór prawidłowego stylu życia. Wszelkie
w tym zakresie czynności i procesy odbywają się w ramach produkcji zdrowia. Stanowi on całokształt działań celowo podejmowanych, związanych z tworzeniem i realizacją produktu (oferty produktowej) na bazie posiadanych czynników zdrowia tj. kapitału ludzkiego, zasobów rzeczowo-finansowych
i informacyjnych oraz systemu dystrybucji świadczonych usług zdrowotnych i obsługi pacjenta. Odbywa się on w warunkach ograniczeń, takich jak: środowisko, genetyka, w tym starzenie się człowieka, nieuchronnie prowadzące do śmierci, a także jakość życia oraz sprawność i skuteczność funkcjonowania służby zdrowia oraz dostępność do jej usług.

W praktyce zagadnienia produkcji zdrowia realizowane są w ramach terapii (leczenia, rehabilitacji, kuracji), czyli procesu terapeutycznego na bazie produktów (ofert) terapeutycznych. Staropolskie „leczyć” jest odpowiednikiem współcześnie używanego słowa „wyciągnąć”
w odniesieniu do różnorodnych sytuacji (nie tylko związanych z chorobami). Dawniej słowo „leczenie” odnosiło się między innymi do „zaklinania choroby”. W układzie rodzajowym możemy wyodrębnić: leczenie objawowe, leczenie przyczynowe (lepiej leczyć przyczyny niż objawy)
i leczenie paliatywne. Z kolei pojęcie „rehabilitacja” (łac. re - znów, na nowo, przeciw, habilis - sprawny, należyty, stosowny, habilitatio - zdolny, przywrócony) - w ujęciu społeczno-medycznym określa kompleksowe i zaplanowane działania (proces) na rzecz osoby z deficytem zdrowia w celu przyspieszenie procesu naturalnej regeneracji i zmniejszenia fizycznych, psychicznych, duchowych
i społecznych następstw choroby, przywrócenia jej pełnej lub maksymalnej do osiągnięcia sprawności fizycznej, psychicznej, duchowej, a także zdolności do pracy oraz czynnego brania udziału w życiu społecznym (rodzinnym, towarzyskim i zawodowym). Natomiast słowo „kuracja” łac. curatio - staranność, łac. curare - troszczyć się, doglądać, leczyć, łac. cura - troska, piecza, leczenie - oznacza sposób leczenia, stosowania serii zabiegów leczniczych, dietetycznych. Węzłowy termin „terapia” - określa w węższym ujęciu z grec. therapeuéin, z ang. therapy - opiekować się kimś, oddawać mu cześć, czcić, troszczyć się o kogoś, leczyć, usprawniać, leczyć, grec. therapeutikὀs - leczniczy, grec. therapeia - opieka, leczenie, grec. théraps - obsługujący), a w szerszym znaczeniu oznacza proces postępowania w kierunku przywracania zdrowia przez stosowanie różnego rodzaju zabiegów (czynności) społeczno-medycznych, leków, narzędzi (instrumentów), urządzeń i aparatury przez osoby kompetentne, zmierzających do przywrócenia równowagi (homeostazy) organizmu dotkniętego chorobą, starością, niepełnosprawnością i niesamodzielnością oraz dawanie szczęścia, zadowolenia
z życia. Celem działań terapeutycznych jest przywrócenie i utrzymanie zdrowia oraz dobrego samopoczucia lub poprawa jakości życia, wyrównywanie braków, uzupełnianie deficytów, dostosowanie do standardów, powrót od bierności do aktywności w życiu codziennym, do normalnego życia i bycia pełnowartościowym człowiekiem w społeczeństwie. Osiąganie pożądanego efektu terapeutycznego (przywrócenia i utrzymania zdrowia oraz dobrego  samopoczucia, a co ważniejsze zapobiegania chorobom) możliwe jest dzięki stosowaniu określonych leków. Należą do nich nie tylko substancje pochodzenia syntetycznego lub naturalnego, lecz także „swoiste leki”, takie jak: ruch
i ćwiczenia fizyczne lub umysłowe, oddech, dieta, odpoczynek, w tym sen, zmiana środowiska, cisza, spokój, uśmiech, krzyk, płacz, humor, czyste powietrze, światło naturalne, ciepło, zimno, prądy wodne, higiena, śpiew, gwizdanie, słowo mówione (rozmowa) lub pisane (tekst), obraz, przedstawienie, kompozycja, twórczość (wytwór), film, fotografia, sztuka cyrkowa, taniec, praca fizyczna, w tym w ogrodzie, kontakt z przyrodą i kulturą, uroda, gry i zabawy fizyczne
i intelektualne, kontemplacja, rozmyślanie, wspomnienia, trening umiejętności osobowych
i społecznych. Ważnym „lekiem” jest również relaks obejmujący oddychanie, wyobrażenia, muzykę
i techniki relaksacji.

Proces terapeutyczny, realizowany dzięki produktom (ofertom) terapeutycznym, dotyczy przede wszystkim profilaktyki chorób (w tym promocji i ochrony zdrowia oraz  upowszechniania, popularyzacji zdrowia jako naczelnej wartości), a jednocześnie terapii farmakologicznej, terapii neoadiuwantowej, terapii operacyjnej i pozafarmakologicznej. W ujęciu modelowym, produkcja zdrowia odbywa się przez:

- profilaktykę chorób (zapobieganie chorobom),

- terapię farmakologiczną (farmakoterapię),

- leczenie neoadiuwantowe (terapia neoadiuwantowa, leczenie przedoperacyjne nowotworów), poprzedzające zasadnicze leczenie, zwykle chirurgiczne i obejmujące chemioterapię, radioterapię, hormonoterapię,

- terapię operacyjną (inaczej leczenie operacyjne, ingerencja chirurgiczna lub ginekologiczna). Terminy operacja (łac. operatio - działanie, praca), zabieg operacyjny, zabieg chirurgiczny, operacja ginekologiczna, operacja plastyczna, operacja okulistyczna, operacja ortopedyczna - stanowią wszelkiego rodzaju czynności diagnostyczne lub zabiegi na tkankach i narządach organizmu, służące poprawie stanu zdrowia i samopoczucia chorego. Operacja to nie tylko usuwanie zagrażających życiu tkanek i narządów, lecz także transplantacja, czyli przeszczepianie płuc, skóry, jelit, nerki, wątroby, tętnicy, trzustki, szpiku kostnego, rogówki, serca, kończyny,

- terapię pozafarmakologiczną (naturalną, środkami, inaczej zasobami naturalnymi) w postaci wspólnie przenikającej i uzupełniającej się wzajemnie i skoordynowanej pracą fizjoterapii, psychoterapii, fitoterapii i terapii zajęciowej.

Przedstawione dziedziny aktywności terapeutycznej należy traktować holistycznie (nierozerwalnie, całościowo) jako system dla dobra człowieka, społeczeństwa i gospodarki.

KONFERENCJA NAUKOWO-PRAKTYCZNA MA NA CELU:

• przedstawienie wyników badań naukowych dotyczących funkcjonowania turystyki zdrowotnej w mieście, na wsi i obszarach leśnych oraz podmiotów terapeutycznych i ich ofert (produktów),
• analizę systemu terapeutycznego w Polsce,
• opracowanie i wydanie podręcznika dotyczącego zagadnień ofert terapeutycznych
  i możliwości ich realizowania w ramach turystyki w mieście, na wsi i obszarach leśnych,

·         integrację środowiska naukowców, praktyków i studentów w zakresie badanej problematyki.