Władysław Starewicz, „ojciec” filmu lalkowego (którego pięćdziesiąta rocznica śmierci przypada na ten rok), doprowadził technikę animacji lalek do perfekcji. Jego antropomorficzne lalki posiadały ludzką niemal mimikę, ruchy zadziwiały precyzją. Późniejsi wielcy lalkarze filmowi poszli jakby w drugą stronę: upraszczania postaci, aluzji, skrótu. Wraz z pojawieniem się technologii 3D nastąpił swoisty powrót do naturalizmu, do korzeni. Ale wirtualna, supernaturalistyczna lalka wdarła się niepostrzeżenie także do filmu fabularnego, czego symbolem może być na przykład Mistrz Yoda z „Gwiezdnych wojen” czy dinozaury z „Parku Jurajskiego”, nie mówiąc już o „Awatarze”. Proponujemy zastanowić się nad rolą lalki filmowej, także tej wirtualnej, w trzech przestrzeniach: fizycznej, tradycyjnej, kiedy to lalka była animowana poklatkowo w prawdziwych dekoracjach; społecznej, czyli takiej, w której wchodziła
i wchodzi w interakcje z rzeczywistością zewnętrzną; kosmicznej, czyli kreowanej przez nowe technologie. Te trzy przestrzenie symbolizują niejako trzy zagadnienia łączące się z lalką, czy szerzej animacją, i jej kontekstem. Są to: tradycja, miejsce i rola w procesach społecznych i kulturowych oraz wciąż dokonująca się rewolucja cyfrowa. Czy tradycyjny film lalkowy ma przyszłość? Czy lalka wirtualna ciągle jest lalką?

Przykładowy zakres tematyczny wystąpień:

Znani i nieznani pionierzy animacji lalkowej – różne podejścia do techniki animacji lalkowej; animacja lalkowa jako następstwo teatru lalek (pomost między teatrem
a filmem); animacja lalkowa jako spełnione marzenie o twórczej władzy absolutnej.

Animacja lalkowa jako medium refleksji nad człowiekiem i rzeczywistością – animacja lalkowa jako najdoskonalsze ‘narzędzie’ antropomorfizacji i ‘oswajania’ świata.

Animacja lalkowa jako pozostałość myślenia magicznego, symbolicznego – człowiek jako demiurg powołujący do życia materię nieożywioną.

Lalka, manekin, automaton, android w literaturze i kinie – opozycja człowiek-lalka – lalka jako ‘zło wcielone’, sztuczny, bezduszny byt przeciwstawiony człowiekowi  vs. lalka jako ‘nośnik’ ludzkich wartości i uczuć, byt na wskroś antropomorficzny.

„Płonący człowiek” – lalka w filmie i przestrzeni społecznej – rytualne role lalki – lalka jako egzemplifikacja „tego co nadprzyrodzone”.

Lalka w propagandzie i kinie politycznym – animacja lalkowa jako subtelne ‘narzędzie’ manipulacji; animacja lalkowa jako medium ‘zawłaszczenia umysłów’ bądź przemycania niebezpiecznych i niepopularnych poglądów; animacja lalkowa jako jedna z najdoskonalszych form satyry politycznej.

Ukryte życie przedmiotów: „object animation” wczoraj i dziś – materia jako nośnik idei, wartości i uczuć; animacja lalkowa postaci a animacja lalkowa przedmiotów; animacja lalkowa w kontekście opozycji przedmiot-podmiot.

Lalka tradycyjna vs. lalka wirtualna – animacja przestrzeni fizycznej vs. animacja przestrzeni wirtualnej – reprodukcja rzeczywistości czy kreacja światów.

Od „stop motion” do „motion capture” – lalka a nowe technologie wideo – od ‘ludzkiej’ lalki do ‘lalkowego’ człowieka.

Aktorzy lalkowi a problem konstruowania narracji i przestrzeni filmowych światów politycznej i społecznej utopii/dystopii.

Aktor grający lalkę w początkach kina i współcześnie. Historia budowania konwencji i kanałów komunikacyjnych z widzem.

Zgłoszenia (temat wraz z krótkim abstraktem ok. 1500 znaków) prosimy przesyłać do dnia 15 marca 2016 roku na adres e-mail: conference@animator-festival.com. Osoby przesyłające zgłoszenia do końca marca zostaną poinformowane o ich przyjęciu.

Preferowanym językiem wystąpień jest język angielski. Czas wystąpienia to około 25 minut.

Organizatorzy zapewniają jeden nocleg oraz akredytację na wszystkie wydarzenia 9. edycji Festiwalu ANIMATOR.

Komitet naukowy:

Marcin Giżycki

Hanna Margolis

Krzysztof Kozłowski

Komitet organizacyjny:

Katedra Filmu, Telewizji i Nowych Mediów UAM – Marek Bochniarz

Dział Programowy Międzynarodowego Festiwalu Filmów Animowanych ANIMATOR:

Filip Kozłowski, Anna Głowińska