Od dłuższego czasu w światowej i polskiej humanistyce odżywać zaczyna przeświadczenie, że u podstaw większości problemów intelektualnych współczesności, a także języka, jakim się posługujemy, leżą kategorie przestrzenne i nierozerwalnie złączona z nimi potrzeba migrowania z miejsc oswojonych i znanych do nieoswojonych i nieznanych. Podróż jako figura oswajania nieznanego, aklimatyzowania się w nowej przestrzeni i przemierzania jej w poszukiwaniu nowych miejsc spełnia się zarówno w przypadku interpretacji prostej fabuły Hobbita, czyli tam i zpowrotem Tolkiena, jak i rozważenia trudnej sytuacji emigrantów z tzw. Trzeciego Świata, zmuszanych przez kraje wysokorozwinięte do zatrzymywania się w buforowych przestrzeniach obozów przesiedleńczych i uchodźczych. Rosnąca lista nazwisk filozofów, których inspirowała problematyka kulturowo rozumianej przestrzeni – Marc Augé, Michel Foucault, Gilles Deleuze, Bruno Latour, Bernhard Waldenfels, Doreen Massey czy Timothy Ingold – jak również rosnąca ekspansja fikcjonalnych i wirtualnych uniwersów, multiwersów i światów, dowodzą potrzeby bliższego przyjrzenia się zjawisku podróży jako elementarnej figurze poznawania nieznanego, obcego, wykluczonego czy fantastycznego.Organizatorów Ogólnopolskiej konferencji naukowej Topografie podróży interesować więc będą referaty lokalizujące w tym lub podobnie rozumianym kontekście topograficz­nym sytuację podróży, wędrówki, migracji czy nawet zwyczajnego spaceru, i koncentrujące się na przykładowych zagadnieniach:

– roli geopoetyki, topografii literackieji szkoły postkolonialnej w badaniach literackich i kulturowych nad podróżą;

– przezwyciężaniu dystansu przestrzeni lokalnej, globalnej i glokalnej;

– przekraczania granic i przestrzeni liminalnych, wraz z przestrzeniami neutralnymi, buforowymi i ziemiami niczyimi;

– doświadczenia niesamowitości, lęku czy alienacji w przestrzeni wyobcowanej (także w połączeniu z kształtowaniem postawy „stawiania się w miejscu obcego” z Topografii obcego Bernharda Waldenfelsa czy kontaktu z numinosum u Rudolfa Otto i Manuela Aguirre'a);

– migrowania z przestrzeni rzeczywistych do wyimaginowanych, z faktycznych dofikcyjnych, z empirycznych do kontrempirycznych czyz realnych do fantastycznych;

– podróży do przestrzeni i miejsc wykluczonych, izolowanych od zewnętrzna i wywierających wpływ na formowanie podziałów społecznych i politycznych (ze szczególnym uwzględnieniem atopii Marca Augé i heterotopii Michela Foucaulta);

– przenoszenia się do przestrzeni wirtualnej i podatności na oddziaływanie zjawisk awataryzacji, imersji, teleobec­ności czy telematyczności;

– wyobrażeniowych podróży do utopii, dystopii, ekotopii czy allotopii, coraz lepiej rozumianych wraz ze wzrostem znaczenia topofocal studies;

– mapowania znanych i nieznanych terytoriów;

– nawigacji i turystyki, także w znaczeniu symbolicznym (flâneuryzm) czy antropologicznym (trail-following i wayfaring Tima Ingolda), zarówno w przestrzeniach realnych, jak i wyobrażonych;

– sfikcjonalizowanych reportaży literackich i itinerariów (np. Dziennik brata Odoryka, Opisanie świata Marco Polo, W poszukiwaniu straconego Kadath H. P. Lovecraftaczy Nowe Królestwo Granady Adama Elbanowskiego);

– poszukiwań zaginionych miast, legendarnych skarbów, wymarłych cywilizacji czy nieznanych planet (figura hic sunt dracones);

– sposobów eksploracji rzeczywistych i wyobrażonych miejsc oraz przestrzeni;

– obecności figury podróży w dyskursach filozoficznych i teoretycznoliterac­kich, ze szczególnym uwzględnieniem nazwisk już wymienionych (od Marca Augé przez Michela Foucaulta do Tima Ingolda).