ZAŁOŻENIA PROGRAMOWE KONFERENCJI:

W życiu każdego człowieka najważniejsze jest zdrowie. Określa się je jako dobrostan, czyli pełnia dobrego stanu (z ang. wellbeing) fizycznego, psychicznego (emocjonalnego i umysłowego, inaczej intelektualnego), duchowego (świadomościowego) i społecznego (rodzinnego, towarzyskiego
i zawodowego) dobrobytu oraz dobrego samopoczucia i zdolność do aktywności i pracy, a nie jedynie brak choroby, czy niedomagania w postaci niepełnosprawności, starości i niesamodzielności.

Kategoria zdrowia rozpatrywana jest jako:

-  zasób (potencjał, dobro) jednostek, zbiorowości, społeczeństw, rezerwy organiczno-biologiczne, odporności i witalności, które mogą się zwiększać, zmniejszać lub zanikać w zależności od uwarunkowań   genetycznych jednostki ludzkiej, sposobu (stylu) życia oraz nieuchronnego starzenia, kończącego się śmiercią wpisaną w życie człowieka,

- proces samodzielnego dochodzenia do zdrowia przez samoopiekę i samotroskę, bądź dzięki instytucjom opieki zdrowotnej (służby zdrowia) i innych podmiotów, osób lub okoliczności,

- osiągnięty stan (efekt, pozycja) inaczej dobrostan, u podłoża którego znajduje się świadomość dobrego samopoczucia. Stanem przeciwnym zdrowiu jest choroba, który może być uznany w wyniku stanu świadomości,  indywidualnej interpretacji i sposobu reagowania na symptomy chorobowe (złe samopoczucie) lub  jest wynikiem oceny człowieka za chorego przez otoczenie społeczne. 

Nieodłącznym elementem zdrowia jest uroda, określana jako zespół  zewnętrznych cech człowieka, zwłaszcza regularnych rysów twarzy i sylwetki ciała ludzkiego tj. cech, które budzą zachwyt (atrakcyjność fizyczna, wygląd zewnętrzny, aparycja, wspaniałość, forma, piękno niepospolite, piękno, wdzięk, elegancja, powierzchowność, czar, powab, anielskość, przyjemny zapach). Można wyodrębnić atrybuty wyglądu trwale związane z atrakcyjnością fizyczną, które powtarzają się we wszystkich kulturach i nie zmieniają się ze względu na epokę – jako cechy uniwersalne. Badania wskazują, że o urodzie mężczyzn w kulturze zachodniej decyduje symetryczna twarz i symetryczne ciało, czysta, zdrowa skóra, wzrost, mała  różnica między talią i biodrami oraz duża różnica między talią a barkami, zdrowe zęby, duży podbródek, płaski brzuch, jędrne pośladki, wyraziste oczy. Z kolei atrakcyjne pod względem urody kobiety, to takie które mają jędrne, zgrabne pośladki, symetryczną twarz i symetryczne ciało, czystą, zdrową skórę, długie palce i nogi, zaokrąglone biodra, gęste włosy, pełne usta, mały nos i duże oczy, wydatne piersi, a także czynnik młodości i cechy z nią związane, takie jak: sprężysty krok, różowa skóra bez zmarszczek, błyszczące oczy, lśniące włosy, wigor. Wygląd fizyczny stanowi jeden z ważniejszych czynników, decydujących o zachowaniu wobec drugiej osoby. Atrakcyjność zewnętrzna wpływa także na przypisywanie ludziom określonych cech osobowości oraz sposób przewidywania ich zachowań w przyszłości. Oznacza to, że ludzie w swej świadomości mają  "wzorzec urody", obowiązujący i powszechny w danej kulturze i określonej epoce. Pewne elementy urody człowieka można kształtować dzięki działaniom terapeutycznym (ćwiczeniom fizycznym, diecie) oraz zabiegom kosmetycznym (wypracowanym przez kosmetologię).

W Polsce przeprowadza się  reformę systemu ochrony zdrowia. Podstawowymi problemami funkcjonowania tego sektora gospodarczego jest:

-  brak holistycznego podejścia w zakresie świadczonych usług zdrowotnych,

- niedofinansowanie placówek służby zdrowia, a przy tym zbyt kosztowa realizacja usług zdrowotnych, co powoduje niską efektywność (sprawność) i skuteczność tego sektora, 

-  ograniczona dostępność do jednostek służby zdrowia(długi okres oczekiwania na usługi zdrowotne, wyrazem czego są długie kolejki do specjalisty, gabinetów rehabilitacyjnych, sanatorium, na turnusy rehabilitacyjne),

-  nie przestrzeganie modelu rehabilitacji Polskiej  Szkoły Rehabilitacji, zakładającego  powszechność (każdy ma prawo do rehabilitacji, niezależnie od rozpoznania, wieku i rokowania, wczesność (zapoczątkowania)  (powinna być rozpoczęta jak najwcześniej), kompleksowość  (działanie prowadzone przez zespół specjalistów kierowane na wszystkie sfery pacjenta (fizyczne, psychiczne, duchowe, zachowania społeczne itd.) przy użyciu wielu terapii i technik, ciągłość (rehabilitacja jest procesem ciągłym, rozpoczęty proces rehabilitacji jest kontynuowany do zakończenia).

W trudnej i złożonej sytuacji polskiej służby zdrowia nie pomoże wyłącznie zwiększanie nakładów, ponieważ cały system działa nieefektywnie. Jeśli pieniądze mają być właściwie wydatkowane, trzeba wykonać audyt poszczególnych obszarów systemu i w ten sposób zrozumieć realne koszty poszczególnych procedur medycznych w zakresie opieki podstawowej, specjalistycznej, szpitalnictwa, rehabilitacji itd., a ponadto określić strategiczne cele oraz wypracować praktyczne rozwiązania służące do monitorowania i korygowania wdrażanych zmian. Reformą powinny zostać objęte wszystkie ogniwa – szkolnictwo medyczne, podstawowa opieka zdrowotna (POZ), ambulatoryjna opieka zdrowotna (AOS), szpitale, diagnostyka, opieka długoterminowa, usługi sanatoryjne i rehabilitacja. Wielowymiarowy system, jaki funkcjonuje w Polsce, wymaga, aby poszczególne segmenty nie tylko ze sobą współpracowały na poziomie mikro- i makroekonomicznym, ale również realizowały politykę zdrowotną. Infrastruktura medyczna składa się z opieki dziennej (ośrodki POZ, AOS, diagnostyka, rehabilitacja) oraz stacjonarnej (szpitale, sanatoria, szpitale uzdrowiskowe, domy opieki długoterminowej) oraz leczenia w domu pacjenta przy wykorzystaniu nowych technologii. Pierwsza z nich zmienia się dynamicznie, szczególnie tam, gdzie jest kapitał prywatny. Natomiast druga ma charakter stagnacyjny i wymaga reorganizacji między innymi ze względu na zmiany demograficzne, przesuwanie procedur do leczenia ambulatoryjnego czy nakłady inwestycyjne potrzebne do dostosowania placówek do oczekiwań pacjentów i nowych norm. Reorganizacja powinna uwzględniać trendy rozwojowe i demograficzne w społeczeństwie (np. ekonomizację służby zdrowia w krajach rozwiniętych, starzenie się społeczeństwa) i powinna doprowadzić do zmiany charakteru funkcjonowania oddziałów szpitalnych oraz zatrudnionego w nich personelu, albo likwidowania zbędnych, zadłużonych i nieefektywnych placówek. Należy szukać rezerw w działalności terapeutycznej (profilaktycznej, leczniczej, rehabilitacyjnej), znajdujących się
w turystyce miejskiej, wiejskiej (w tym agroturystyce) i na terenach leśnych, pod warunkiem, że zostaną spełnione warunki. Turystyka medyczna w Europie Środkowo‑Wschodniej rozwija się
w tempie ok. 12–15% rocznie. Do Polski przyjeżdża wielu pacjentów (zarówno z Zachodu, jak
i Wschodu), którzy korzystają z klinik dentystycznych, medycyny estetycznej, uzdrowisk, Medical SPA czy ośrodków opieki długoterminowej. Są możliwości terapeutyczne w medycynie specjalistycznej, np. w chirurgii kosmetycznej, leczeniu otyłości, kardiologii, ortopedii, onkologii czy okulistyce. Trzeba jednak dokapitalizować te dziedziny i opracować strategię pozyskiwania pacjentów, wzorując się na krajach, które tę działalność mocno rozwinęły. Sektor prywatny dominuje w świadczeniu usług
w podstawowej opiece zdrowotnej, opiece ambulatoryjnej, rehabilitacji, opiece długoterminowej
i leczeniu uzdrowiskowym. Dominuje leczenie szpitalach publicznych. Potrzebne jest holistyczne podejście do terapii i współpracy pomiędzy tymi sektorami, gdyż korzyści odniosą wszyscy. Aby tak się stało, muszą być spełnione pewne warunki, jak: przewidywalność, stabilność, transparentność
i otwartość na reformy i negocjowanie kwestii, które pojawią się w trakcie współpracy. Należy poszukiwać rezerw w usprawnianiu służby zdrowia. Mieszkańcy miast i wsi mogą korzystać z usług zdrowotnych, realizowanych w ramach turystyki wiejskiej i na obszarach leśnych, a jednocześnie urzeczywistniać mniej kosztowe trendy w opiece zdrowotnej w krajach rozwiniętych, w następującej kolejności, hierarchii ważności:

- domowa opieka zdrowotna,

- terapia zajęciowa,

- dostosowanie pomieszczeń, sprzętu i urządzeń do funkcji osób niepełnosprawnych i chorych,

- upowszechnianie specjalizacji lekarskich,

- upowszechnianie osiągnięć postępu technicznego w medycynie.

 

KONFERENCJA MA NA CELU :

- przedstawienie wyników badań naukowych dotyczących funkcjonowania systemu opieki zdrowotnej w Polsce,

-  odnajdowanie rezerw umożliwiających podnoszenie systemu ochrony zdrowia w Polsce,

-  prezentację konkurencyjnych produktów terapeutycznych, realizowanych w turystyce zdrowotnej
w mieście, na wsi i obszarach leśnych,

-   integrację środowiska naukowców, praktyków i studentów w zakresie badanej problematyki.

 

ZAKRES PROBLEMOWY KONFERENCJI:

-  produkty terapeutyczne w terapii pozafarmakologicznej, realizowane w turystyce zdrowotnej
w mieście, wsi i terenach leśnych,

-   działania promujące produkty terapeutyczne realizowane w turystyce zdrowotnej w mieście, wsi
i terenach leśnych,

-   rola kapitału ludzkiego w zarzadzaniu turystyką zdrowotną w mieście, na wsi i terenach leśnych,

-   współpraca podmiotów turystyki zdrowotnej w mieście, na wsi i obszarach leśnych,

- współpraca podmiotów turystyki zdrowotnej w mieście, na wsi i terenach leśnych
z samorządem terytorialnym, placówkami służby zdrowia i instytucjami kształcącymi personel medyczny,

-   turystyka zdrowotna w założeniach programowych harcerstwa,

-   rola symboliki harcerskiej w krzewieniu postaw młodego pokolenia,

-   rola kosmetologii w usprawnianiu organizmu ludzkiego.