Stanisław Brzozowski uznał śmiech w Legendzie Młodej Polskiza jeden z najważniejszych żywiołów, który określa istnienie.Śmiech równoważył grozę codzienności, kształtował  postawy „człowieka współczesnego”, „człowieka momentu”, który próbował przezwyciężyć marazm,  poddawał się  jednak wpływom melancholii.Konferencja pt. Homo ridens w tragicznym świecie. Strach i śmiech w literaturze, sztuce przełomu  XIX i XX wieku obejmuje szereg tematów związanych z estetyką, historią i antropologią literatury i sztuki Śmiech i strach są fenomenami, które utrwaliły się w tradycji kulturowej jako wyznaczniki  wielu postaw.  Interesujące wydają się zarówno wzorce owych postaw, jak i ich kontynuacje. Proponujemy zatem następujące zagadnienia: postawa błazna, maska Pierrota, karykatura i grymas, motyw lustra, komizm sytuacyjny, komedia pomyłek, komedia dell’arte (wzorce, nawiązania, kontynuacje), zapomniani komediopisarze Młodej Polski: Rittner, Perzyński,  Nowaczyński i in., komizm a gatunkowość, żywioł śmiechu w filozofii Fryderyka Nietzschego, Henryka Bergsona, groza istnienia, lęk, strach w perspektywie ontycznej, wizualizacje strachu i lęków, „literatura strachu” – literatura grozy, od fizjologii śmiechu do ironii dziejów, od fizjologii strachu do metafizyki lęku. (A. Dygasiński, Zając, J. Kasprowicz, Na Sędziego straszne przyjście, Dies irae), od Strasznego dworu do Strasznego Sądu. Śmiech i strach w theatrum mundi, strachy ludzi śmiechu (W. Hugo, Człowiek śmiechu), strach terroru i rewolucji, egzystencjalny i artystyczny horror vacui  / amor vacui, horror / zgroza - człowiek w podróży do kresu (Joseph Conrad, Jądro ciemności; L. Celine, Podróż do kresu nocy), bojaźń Boża.