Celem konferencji jest podjęcie humanistycznej refleksji nad bezpieczeństwem, stanowiącym obecnie kategorię dynamicznie kształtującą dyskurs społeczny i naukową płaszczyznę badawczą. Ta wielowątkowa i procesualna funkcja bezpieczeństwa jest nie tylko pewnym fenomenem epoki nazywanej ponowoczesną, ale wskazuje na humanistyczną proweniencję samego pojęcia i definiujące je desygnaty. Refleksja nad bezpieczeństwem nie jest czymś nowym, od wieków stanowiła kryterium realizacji interesów politycznych i wyznaczała standardy myślenia (działania) grup społecznych i konkretnego człowieka. Warto jednak podkreślić, że ewolucja bezpieczeństwa polegała na stopniowym przenoszeniu ciężaru zagrożeń z płaszczyzny naturalistycznej na kulturową. Nawet wojny na przestrzeni historii postrzegano jako zjawiska naturalne, na które człowiek nie ma większego wpływu.

Z czasem szeroko rozumiana kultura zaczęła przeważać nad determinantami naturalistycznymi. Epoka ponowoczesna, charakteryzująca się kryzysem „wielkich narracji”, jest kontynuacją (jeśli nie apogeum), owego procesu ewolucji zagrożeń i bezpieczeństwa. Tym samym współczesność ukazuje humanistyczny kontekst bezpieczeństwa, który nigdy wcześniej nie zarysował się tak wyraźnie. Powyższa teza wynika z tego, że obecnie człowiek nie tylko doświadcza skutków zagrożeń (szczególnie kulturowych), ale przede wszystkim jest ich przyczyną. Jest on także w dużej mierze tego świadomy.

Nasuwa się zatem konstatacja, iż współcześnie na podmiotach bezpieczeństwa (człowiek, grupa społeczna, społeczeństwo) ciąży wielka odpowiedzialność za formę egzystencji obecnych i przyszłych pokoleń. Nigdy dotąd nie wystąpiła tak nagląca konieczność odwoływania się do ludzkiej racjonalności w perspektywie kształtowania bezpieczeństwa jak współcześnie w epoce pluralizmu, relatywizmu wartości, w świecie wręcz nieograniczonego przepływu informacji. Wydaje się zatem, że refleksja nad humanistycznymi kontekstami bezpieczeństwa jest nie tylko ważna, ale także konieczna.

Zakładamy, że konferencja będzie platformą wymiany poglądów, prezentowania i weryfikacji osiągnięć naukowych, oscylujących wokół niżej wyszczególnionych obszarów tematycznych: 
1. Podmiotowy wymiar bezpieczeństwa.
2. Przedmiotowy wymiar bezpieczeństwa.
3. Współczesne uwarunkowania bezpieczeństwa personalnego.
4. Człowiek jako kreator i „beneficjent” bezpieczeństwa.
5. Kultura bezpieczeństwa.
6. Bezpieczeństwo jako kategoria subiektywna (konstruktywizm) i obiektywna (realizm). 
7. Współczesne determinanty bezpieczeństwa społecznego.
8. Rola instytucji społecznych w kształtowaniu bezpieczeństwa podmiotów jednostkowych i zbiorowych.
9. Aksjologiczne aspekty bezpieczeństwa (bezpieczeństwo jako godna forma trwania).
10. Pokojowe i wojenne metody kształtowania bezpieczeństwa.
11. Bezpieczeństwo na gruncie myśli liberalnej i konserwatywnej.
12. Udział organizacji pozarządowych w tworzeniu bezpieczeństwa.
13. Samoświadomość nauk o bezpieczeństwie.
14. Tożsamość w podmiotach i metodach badań nauk o bezpieczeństwie.
15. Użyteczność metodologii nauk humanistycznych w analizach z zakresu nauk 
o bezpieczeństwie.
16. Edukacja dla bezpieczeństwa w teorii i praktyce pedagogicznej.
17. Psychospołeczne uwarunkowania bezpieczeństwa.
18. Bezpieczeństwo w perspektywie historycznej.
19. Pojmowanie bezpieczeństwa na ziemiach polskich w czasach najnowszych.
20. Historia bezpieczeństwa w Europie Środkowej w przekroju dziejowym – zmienność czy stałość?