Ogólnopolska Konferencja Naukowa na temat: „Nowe ontologie” Tradycja postneokantyzmu w Niemczech i w Rosji


MINIONA -

Kraków

Celem, jaki stawiają sobie organizatorzy konferencji, jest próba podjęcia krytycznego namysłu nad pojęciem „postneokantyzm” w niemieckiej i rosyjskiej tradycji filozoficznej. Termin „postneokantyzm” funkcjonuje w polskim piśmiennictwie naukowym przede wszystkim za sprawą fundamentalnych publikacji Prof. Andrzeja J. Norasa (Kant a neokantyzm badeński i marburski, Katowice 2005, wyd. 2-ie, popr.; Postneokantyzm wobec Kanta, „Idea. Studia nad strukturą i rozwojem pojęć filozoficznych” 2004, t. XVI, s. 79–88), używającego go na określenie filozofów, którzy na początku XX stulecia odeszli od teoriopoznawczej interpretacji myśli filozofa z Królewca na rzecz interpretacji ontologicznej. Nicolai Hartmann, Martin Heidegger, Karl Jaspers, Heinz Heimsoeth czy Richard Hönigswald dokonują swoistej reinterpretacji – w stosunku do wykładni szkoły marburskiej i badeńskiej – myśli autora Krytyk. Filozofowie ci argumentują, iż to, co robią, to „powrót do «samego» Kanta”. Usiłują wszakże odzyskać zapoznaną przez neokantystów, a istotną dla samego Kanta, problematykę ontologiczną. Od kilku lat pojęcie „postneokantyzm” popularyzowane jest przez grupę młodych badaczy skupionych wokół osoby Pana Profesora i stosowane bywa wyłącznie w odniesieniu do tradycji niemieckiej. Tymczasem dostrzeżenie właściwego miejsca Kantowskiej refleksji z zakresu teorii bytu nie nastręczało większych problemów Rosjanom. Co więcej, wiele spośród zagadnień właściwie nierozstrzygalnych przez myślicieli zachodnioeuropejskich bez trudu znalazło swoje znakomite, zupełnie oryginalne rozwiązanie właśnie na gruncie filozofii rosyjskiej, przede wszystkim w nurcie znanym w literaturze przedmiotu jako „ontologizm”. Pojawia się zatem pytanie o to, jakie relacje zachodzą między orientacją postneokantowską filozofów niemieckich a ontologistycznym ukierunkowaniem Rosjan?, czy formalnie można mówić o istnieniu fenomenu „rosyjskiego postneokantyzmu” i kogo spośród wybitnych Rosjan żyjących na przełomie XIX i XX wieku dałoby się zaliczyć do grona przedstawicieli tradycji kojarzonej dotąd wyłącznie z obszarem niemieckim?

Obrady będą toczyć się w dwóch tematycznych panelach – niemieckim i rosyjskim; szczególne miejsce przewidziano dla wystąpień odnoszących się do jednej i drugiej tradycji myślenia filozoficznego.

Proponowane obszary badawcze sekcji niemieckiej:

- Propozycja Andrzeja J. Norasa wobec nomenklatury Kurta W. Zeidlera;
- Postneokantyzm a filozofia Immanuela Kanta;
- Neokantyzm i postneokantyzm. Podstawowe różnice;
- Epochenjahr (przełomowe znaczenie prac Ericha Adickesa, Nicolai Hartmanna, Heinza Heimsoetha, Maxa Wundta, Richarda Kronera, Juliusa Ebbinghausa);
- Christiana Baertschiego rozróżnienie „ontologicznych” i „metafizycznych” interpretacji filozofii Kantowskiej;
- Nicolai Hartmanna projekt „nowej ontologii”;
- Martina Heideggera próba przekroczenia granic Kantowskiego krytycyzmu;
- Karl Jaspers jako postneokantysta;
- Znaczenie dysputy w Davos dla postneokantyzmu.

Proponowane obszary badawcze sekcji rosyjskiej:

- Ontologizm w Rosji przełomu XIX i XX stulecia jako próba odpowiedzi na problemy filozofii zachodnioeuropejskiej (koncepcje Siemiona L. Franka, Borysa P. Wyszesławcewa, Lwa P. Karsawina, o. Pawła A. Florenskiego, o. Sergiusza N. Bułgakowa, Włodzimierza F. Erna);
- Kantyzm, neokantyzm, postneokantyzm w Rosji. Typologia różnicująca;
- „Rosyjski postneokantyzm”. Próba aplikacji pojęcia;
- Siemion L. Frank a Nicolai Hartmann;
- Wątki Heideggerowskie w twórczości Siemiona L. Franka;
- Recepcja myśli Karla Jaspersa w Rosji;
- Metafizyczne interpretacje filozofii Kantowskiej;
- Miejsce metafizyki w filozofii Aleksandra I. Wwiedienskiego;
- Znaczenie refleksji Kantowskiej dla symbolistów rosyjskich;
- Hartmannowskie myślenie problemowe a programowa antysystemowość rosyjskich projektów.






Aktualizacja:  2011-12-21 00:00:00