W roku 2010 zorganizowana została interdyscyplinarna  konferencja naukowa nt. Dialog z tradycją (język – kultura – media). W słowie zapraszającym do tamtejszej debaty pisaliśmy:

Dynamika przemian cywilizacyjnych, objawiająca się powstaniem społeczeństwa informatycznego, nowych technik przekazu, ujawnienie się mechanizmów globalizacyjnych oraz ekspansja kultury masowej składają się na zespół współczesnych procesów, które znajdują także wyraźne odbicie w szeroko pojętym obszarze dyskursu publicznego. Jest to zarazem kompleks zjawisk, który zachęca do podjęcia interdyscyplinarnej dyskusji nad kondycją i zagrożeniami, jakie stają się dzisiaj udziałem ojczystego języka i jego użytkowników.

Na postawione wtedy pytania:

1. jakie jest miejsce tradycji we współczesnych dyskursach publicznych?
2. czy w dobie zachwytu nowoczesnością nie zagraża nam utrata językowej   ciągłości, wzorców retorycznych i świadomości historyczno-kulturowej?
3. czy i w jakim stopniu nowoczesność można łączyć z tym, co tradycyjne i wspólne?

konferencja ta przyniosła szereg ważnych odpowiedzi i nierzadko nowatorskich ustaleń. Jej pokłosie zyskało publikacyjną postać w dwóch kolejnych rocznikach „Studia Linguistica” VI (2011); VII (2012), wydawanych jako „Annales Universitatis Paedagogicae Cracoviensis”. Chcielibyśmy, aby kolejna debata dotyczyła wielorakich aspektów tradycji, wyznaczanych przez obszary języka publicystki i mediów, dyskursu politycznego, przekazów reklamowo-marketingowych, komunikacji religijnej, jak też języka w jego bogatych odmianach socjalnych i zawodowych.

Nie zamykając się na różnorodne ujęcia tematyczne, nacisk szczególny tym razem proponujemy położyć na zagadnienia miejsca i roli, jakie w „dialogu z tradycją” pełnią jednostki leksykalne oraz różnego typu konstrukcje utrwalone (frazeologizmy, paremie, skrzydlate słowa itp.).