Lata 90 w polskiej humanistyce były okresem niezwykłej popularności pojęć ponowoczesności i postmodernizmu (postmoderny). Terminy te utrwaliły się praktyce dydaktycznej wielu wyższych uczelni co jest najlepszym dowodem na stabilizację związanej z nimi sieci znaczeń.

Postmodernistyczna fala zaczęła opadać w kilkanaście lat po swoim wzniesieniu. Diagnozy stawiane przez teoretyków ponowoczesności w humanistyce ogólnoświatowej w drugiej połowie lat 90 zostały wyparte przez bardziej zrównoważone, socjologicznej proweniencji koncepcje drugiej (refleksyjnej, płynnej) nowoczesności. W okresie ostatnich kilkunastu – w Polsce kilku – lat zaznaczył się odpływ idei ponowoczesności w niektórych dyscyplinach i środowiskach. Idea przestała być nośna (modna?) a humaniści zwrócili się ku bardziej empirycznym studiom (część z nich odetchnęła z ulgą).

„Narodzinom” paradygmatu drugiej nowoczesności nie towarzyszyły już takie kontrowersje jak początkom koncepcji ponowoczesności. W jego ramach, diagnozy współczesnej kultury i społeczeństwa są bardziej zrównoważone i koncentrują się w większym stopniu na problemach codziennej egzystencji (globalizacja, nierówności społeczne, niepewność codziennej egzystencji) niż filozoficznych wątpliwości co do samych epistemologicznych podstaw wszelkiej wiedzy i kanonów (etycznych i estetycznych).

Teorem drugiej nowoczesności nie wyparł jednak swojego poprzednika – ponowoczeności. Obydwa opisy egzystują w polskiej humanistyce od kilku lat równolegle; świadczą o tym monografie, artykuły, programy konferencji, problematyka poruszana na seminariach, wymiana opinii z przedstawicielami polskiej humanistyki.

Idea konferencji to spotkanie i wymiana poglądów przedstawicieli dwóch (żywych) tradycji opisów kultury współczesnej: ponowoczesności i drugiej nowoczesności. Zależy nam na spotkaniu przedstawicieli różnych dyscyplin humanistycznych (kulturoznawstwa, socjologii, antropologii kulturowej, historii, literaturoznawstwa, pedagogiki, politologii, prawa, ekonomii) reprezentujących zróżnicowane metodologie i perspektywy – ale połączonych ideami ponowoczesności lub/i drugiej nowoczesności - celem uzyskania najpełniejszego oglądu stanu współczesnej polskiej humanistyki w nakreślonym wyżej polu problemowym.

W wystąpieniu konferencyjnym należy odnieść się do problemu określonego w tytule konferencji:

(1) charakteryzując jeden z opisów („paradygmatów”, „teoremów”) jako (bardziej) adekwatne narzędzie opisu kondycji współczesności;

(2) kontrargumentując przeciwko drugiemu paradygmatowi jako „przestarzałemu” lub/i mniej „adekwatnemu”;

(3) kreśląc genezę, podobieństwa i różnice obydwu tradycji opisu;

(4) przedstawiając stan refleksji w tym zakresie w obrębie własnej dyscypliny;

(5) prezentując wyniki własnych badań empirycznych mieszczące się w jednym z dwóch w/w paradygmatów/teoremów;

Konferencja odbędzie się w dniu 23 września 2011 r. (piątek), w budynku Wyższej Szkoły Nauk Humanistycznych i Dziennikarstwa w Poznaniu, ul. gen. Tadeusza Kutrzeby 10 (szczegółowe informacje nt konferencji będziemy przesyłać zgłoszonym uczestnikom i osobom zainteresowanym z rozsądnym wyprzedzeniem czasowym).

Organizatorem konferencji jest katedra kulturoznawstwa WSNHiD w Poznaniu.

Publikacja traktująca o wyżej nakreślonym zakresie problemowym ukaże się w 2012 r.

Uczestników konferencji zainteresowanych publikacją prosimy o przesyłanie tekstów (mieszczących się w zakresie problemowym konferencji) do dnia 31 grudnia 2011 r.