W starożytności często porównywano filozofię do medycyny. Już Demokryt mówił, że medycyna leczy choroby ciała, podczas gdy mądrość uwalnia od namiętności duszy. Zadaniem filozofii helleńskiej było nie tylko objaśnianie świata, ale również wskazywanie drogi do dobra. Dlatego w antycznym dyskursie filozoficznym kluczowego znaczenia nabrały takie terminy, jak ćwiczenie duchowe, terapia duszy czy troska o duszę. Bios filozofa traktowano na równi z jego dogmata.
Uprawianie filozofii przybierało specyficzne formy wyrazu: zazwyczaj odbywało się w dialogu, we wspólnocie, w relacji mistrz-uczeń, niekiedy zakładało skrajne postacie ekspresji, takie jak cynicka anaideia i parrhesia. Ten praktyczny wymiar filozofii znalazł swoje odzwierciedlenie w formie literackiej dzieł filozoficznych, zachęcających, angażujących odbiorcę, perswazyjnych (protreptyk, dialog, diatryba, list, apoftegmat i in.). Takie rozumienie filozofii przetrwało w tradycji chrześcijańskiej, zarówno starożytnej, jak i średniowiecznej. [...]

Proponowana tematyka:

- ćwiczenia duchowe w filozofii
- filozofia jako melete thanatou / meditatio mortis
- wspólnoty filozoficzno-religijne
- forma tekstów filozoficznych i jej odziaływanie na odbiorcę
- związki medycyny i filozofii
- atopiczność filozofa
- metamorfozy filozoficznych ćwiczeń duchowych na gruncie teologii i ascetyki chrześcijańskiej
- życie monastyczne jako prawdziwa filozofia
- apofatyka jako ćwiczenie duchowe w mistyce
- filozofia scholastyczna a ćwiczenie duchowe
- praktyczny wymiar filozofii w ujęciu P. Hadota i J. Domańskiego
- recepcja idei filozofii jako ćwiczenia duchowego w myśli nowożytnej i współczesnej