Czy w Polsce był dadaizm? Zdania są podzielone. Większość narracji akademickich wiąże radykalne zjawiska artystyczne i literackie, które ujawniły się w Polsce na przełomie lat 10. i 20. XX wieku z hasłem futuryzmu, podczas gdy w Europie futuryzm był już w tamtym okresie kierunkiem nieco przebrzmiałym, a co najmniej skutecznie wtopionym w kontekst zjawisk artystycznych. Środowiska artystyczne Zurichu, Berlina, Paryża i Nowego Jorku pulsowały wówczas w rytmie „dada”; on stanowił naturalny żywioł, z którego wyłaniały się iskry artystycznych eksperymentów. Wspominając ten okres, Aleksander Wat posługiwał się zamiennie terminami „futuryzm” i „dadaizm”; wieleprzykładów twórczości awangardowej w Polsce zdradza w tym czasie cechy wspólne z postawą dadaistyczną.
Wydaje się, że polski dadaizm i neodadaizm były dotychczas zjawiskiem nie rozpoznanym i poddanym swoistej represji. Konferencja ma na celu wydobycie i omówienie wątków dadaistycznych w polskiej kulturze dwudziestowiecznej, poczynając od okresu historycznej awangardy, do lat 80. dwudziestego wieku. Obejmie ona zbiór referatów mieszczących się w czterech zakresach problemowych:
Filozofia błazeństwa. Dadaistyczne impulsy w polskiej sztuce pierwszejpołowy XX wieku
Czy duch dada błąkał się nad Wisłą? – echa dadaizmu w polskiej literaturze międzywojennej
Obraz zakwestionowany? Modele interpretacji dadaizmu w sztuce polskiej lat60. i 70.
„I know DADA”. Neodadaizm lat osiemdziesiątych w Polsce
Moderatorami poszczególnych paneli będą: 
prof. dr hab. Piotr Juszkiewicz (UAM), dr Marcin Lachowski (UW), mgr Daniel Muzyczuk (MSŁ), dr Beata Śniecikowska (IBL PAN)