Celem niniejszej konferencji jest przedstawienie obecnego stanu badań dotyczących płci społeczno-kulturowej w kontekście funkcjonowania wyższej edukacji w Polsce, jak również dyskusja wokół kwestii dotyczących (nie)równości szans zawodowych (karier) kobiet i mężczyzn (naukowczyń i naukowców) pracujących na polskich uniwersytetach.  Pragniemy zwrócić uwagę na widoczne dysproporcje w podziale stanowisk kierowniczych na uczelniach wyższych (segregacja pionowa) oraz podjąć próbę znalezienia odpowiedzi na pytania: dlaczego tak jest i co można zrobić, by to zmienić? Badania pokazują jasno, że kierownicze stanowiska na polskich uniwersytetach od lat piastują głównie mężczyźni. Kobiety, które zajmują się pracą naukową, rzadko kiedy pojawiają się w gronie kadry zarządzającej uczelnią. Co więcej, kobiety naukowczynie bardzo często są niedoceniane w środowisku naukowym, a ich praca (niesłusznie) postrzegana jako mniej wartościowa. Status społeczny mężczyzny naukowca zawsze był wyższy, aniżeli kobiety naukowczyni. Problemem wartym podjęcia dyskusji jest również rażący brak żeńskich odpowiedników nazw zawodów, czy stanowisk zajmowanych przez kobiety. Określenia: kobieta-naukowiec, pani dziekan, adiunkt, pani pedagog itp. niepotrzebnie podtrzymują stereotypy oraz „przekonanie”, że praca naukowa jest z natury przypisana mężczyźnie i że to oni są bardziej predestynowani do tego zawodu . Jeśli jednak przyjąć, że język w dużej mierze określa i kształtuje rzeczywistość, w której żyjemy, może należałoby proces zmian zacząć właśnie od języka? Warto podkreślić, że stosowanie tzw. „języka wrażliwego na płeć”, tj. żeńskich odpowiedników i końcówek, stanowi jedno z głównych zaleceń Unii Europejskiej w odniesieniu do realizacji zasady równości szans kobiet i mężczyzn. Kolejną kwestią wymagającą analizy i dyskusji jest prawie całkowity brak śladów obecności kobiet naukowczyń w historii polskich uniwersytetów (herstory), która zdominowana jest przez mężczyzn. Pomijanie sylwetek kobiet naukowczyń i ich ewentualnych dokonań w perspektywie historycznej, bez wątpienia wzmocniło poczucie nieadekwatności kobiet do pracy na uniwersytecie. Czy jednak tylko kobiety cierpią z powodu skostniałych struktur i niejasnych mechanizmów funkcjonowania polskich uczelni? Czy mężczyźni naukowcy również odczuwają skutki stereotypów płciowych? Te i inne kwestie chcemy poddać dyskusji. Mamy nadzieję, że uda nam się odsłonić te mechanizmy funkcjonowania polskich uniwersytetów, które sprawiają, że równość szans kobiet i mężczyzn ciągle pozostaje w sferze marzeń.