A. Postępy metodologii diagnostyki edukacyjnej

Oczekujemy refleksji na temat typu badań, doboru metod i sposobu prezentacji wyników „diagnostyki dużej i małej”, dokonywanej na szerokim świecie i w naszym kraju w ostatnim dwudziestoleciu, w PTDE i poza nim. Szczególnie cenne będą ujęcia rozwojowe, pokazujące jak dopracowywaliśmy się metodologii, którą można uznać za paradygmat naukowy i warsztat diagnosty edukacyjnego.

B. Diagnozy edukacyjne na świecie i w Polsce

Na konferencji będzie miejsce zarówno dla syntez dorobku edukacyjno-diagnostycznego w Polsce, w innych krajach i w skali międzynarodowej, jak i dla doniesień o planach, przebiegu i wynikach nowych badań z tego zakresu. Referentów zachęcamy do przejrzenia wydawnictw z poprzednich konferencji, bo krytyczne nawiązania do wcześniejszego dorobku będą wzmacniać wymowę nowych faktów i uogólnień.

C. Perspektywy rozwoju diagnostyki edukacyjnej w Polsce

Jubileusz dwudziestolecia jest okazją do projektowania badań w obszarach nieobjętych jeszcze gruntownymi diagnozami. Najwięcej wiemy o edukacji w gimnazjum, znacznie mniej o szkole podstawowej i szkołach ponadgimnazjalnych, bardzo mało o kształceniu wczesnoszkolnym i akademickim. Jesteśmy przekonani, że te dwa obszary dostarczają wielu inspiracji do podejmowania badań diagnostycznych, ponieważ aktualnie zachodzą w nich zmiany wykraczające poza „małą diagnostykę”.

D. Diagnozy twórczości ucznia

Problematyka twórczości ucznia jest dziedziną badań i analiz diagnostycznych, jakie chcielibyśmy podjąć na XX Konferencji. Chodzi nam o twórczość ucznia ujętą w wielu aspektach: teoretycznym i praktycznym, naukowym i artystycznym, w zakresie wszystkich przedmiotów kształcenia. Interesują nas przykłady diagnozowania twórczości zarówno w wymiarze indywidualnym jak i działań zespołowych.