W różnego rodzaju instytucjach gromadzone są od dawna takie same i podobne dobra kultury. Metody cyfrowej reprodukcji i dokumentacji zabytków są obecnie powszechnie stosowane
w badaniach, ochronie i promocji dziedzictwa kulturowego. "Digitalizacja zabytków i muzealiów
oraz ich bezpieczne i długotrwałe udostępnianie w postaci cyfrowej, a także upowszechnianie
nowoczesnych cyfrowych metod dokumentacji zabytków i muzealiów"* należą do strategicznych
celów wskazywanych przez instytucje państwowe i znajdują ważne miejsce w programach
służących finansowemu wsparciu kultury. W kontekście tych zagadnień coraz częściej pojawiają się
pojęcia "digitalizacji", “cyfryzacji” i "wizualizacji", a także "wirtualnego dziedzictwa" czy
"wirtualnego zabytku". Lektura dokumentów programowych rządu oraz literatury przedmiotu
wydaje się jednak świadczyć, że wciąż nie są one precyzyjnie zdefiniowane i pozostają
niejednoznaczne.
Ponownie stają się zatem aktualne pytania o relacje dzieło – reprodukcja, w tym stopień
odwzorowania oryginału za pomocą obrazu, w szeroko pojmowanym tego słowa znaczeniu, oraz
problemy kopii czy falsyfikatu. Wysoka jakość obrazu cyfrowego prowokuje rozważania nad
sytuacją uzyskanej przy pomocy technologii digitalnych reprodukcji jako materiału
wspomagającego, uzupełniającego czy wręcz zastępującego poddawany analizie oryginał.
Zjawiskiem blisko powiązanym z reprodukcją cyfrową są coraz popularniejsze wizualizacje,
które – często posiadając wszelkie znamiona reprodukcji – stanowią w rzeczywistości kreacje
autorskie. Zawierają one z reguły elementy o charakterze hipotetycznym, będące wynikiem
przyjętej metody badawczej i określonej interpretacji. Jednocześnie atrakcyjność tego typu ilustracji
wywodu naukowego, także w dziedzinie nauk humanistycznych, pozostaje bezsporna i w coraz
szerszym zakresie staje się elementem dyskusji badawczej, działań edukacyjnych i
popularyzatorskich. Związana z tym rosnąca potrzeba weryfikacji zawartości merytorycznej i
wiarygodności obrazu cyfrowego oraz wątpliwości dotyczące trwałości tej formy dokumentacji
spowodowały konieczność "sformułowania zasad, które przyczyniłyby się – tak w aspekcie
intelektualnym, jak i technicznym – do podniesienia naukowej rangi cyfrowych wizualizacji
zabytków, aby były one traktowane tak samo jak tradycyjne metody badań i formy prezentacji ich
wyników"**. Próbę sformułowania takich zasad podjęto w Karcie Londyńskiej***– dokumencie
opracowanym w 2009 r. przez międzynarodowy zespół specjalistów związanych z takimi
instytucjami, jak Department of Digital Humanities przy King's College w Londynie czy Science
and Technology in Archaeology Research Center (STARC) przy The Cyprus Institute.
Popularyzacja postulatów zawartych w Karcie będzie jednym z celów konferencji.

W ramach wystąpień konferencyjnych zapraszamy do podejmowania następujących zagadnień:

• funkcje komunikacyjne obrazu w kontekście rozwoju technologii informatycznych
• cyfrowa reprodukcja muzealiów w świetle przepisów prawa
• cyfrowe technologie reprodukcji dzieła sztuki
• metadane i paradane* reprodukcji cyfrowej
• kwerendy w cyfrowych kolekcjach ikonograficznych, w tym wyszukiwanie obrazem
• sytuacja kopii i falsyfikatu w kontekście upowszechnienia reprodukcji cyfrowej i modelowania komputerowego 2D i 3D
• reprodukcja cyfrowego oryginału
• wiarygodność i metody weryfikacji reprodukcji cyfrowych oraz modeli wirtualnych
• cyfrowa reprodukcja i modelowanie w procesie konserwacji i rekonstrukcji zabytku
• trójwymiarowa grafika w przeglądarkach internetowych
• problemy digitalizacji tradycyjnej dokumentacji zabytku
• długoterminowa archiwizacja cyfrowej reprodukcji zabytku

Przewidziany czas wystąpienia: 20 minut.