Komitet honorowy: prof. dr hab. Zbigniew Machaliński, dr Waldemar Budziński, dr Marek Wojtkowski, Osipowa Irina Kliniczna – doktor nauk socjologicznych, szefowa programów Fundacji dziecięcej „Wiktoria” (Moskwa), Rożkow Michaił Iosifowicz – doktor nauk pedagogicznych, profesor, główny specjalista Instytutu Dzieciństwa Rosyjskiej Akademii Edukacji (Moskwa)

Przeciwdziałanie wykluczeniu społecznemu jest obecnie jednym z najważniejszych zagadnień i celów europejskiej polityki społecznej. W Strategii Zrównoważonego Rozwoju, dokumencie przyjętym w 2001 roku po Traktacie Lizbońskim, wskazano, że to „człowiek jest najważniejszym czynnikiem rozwoju – kapitałem ludzkim”, a ograniczanie wykluczenia społecznego i wszelkie formy przeciwdziałania temu zjawisku są priorytetem celów Wspólnoty.

Wykluczenie społeczne, jako jedno z głównych zagrożeń społecznych, którego rozmiary i przejawy należy ograniczać i skutecznie eliminować, stanowi jednocześnie przeciwieństwo zjawiska partycypacji i inkluzji społecznej (włączenia) – głównego czynnika rozwoju i trwania społeczeństwa obywatelskiego. Konceptualizacja i operacjonalizacja pojęcia wykluczenia społecznego nastręcza wiele trudności z uwagi na wielowymiarowość tego zjawiska.

Jednym z najważniejszych zadań współczesnej edukacji jest wychowanie osobowości społecznie zorientowanej. Drogi rozwiązania tego problemu ogniskują się w rozwoju umiejętności społecznych dzieci i młodzieży – takich umiejętności osobistego zachowania i relacji interpersonalnych, które pozwolą im na kontrolowanie i kierowanie własnym życiem, na rozwój pozytywnej adaptacji do środowiska społecznego, dokonanie zmian w środowisku zgodnie z własnymi zainteresowaniami i potrzebami. Problemy dzieci i młodzieży z grup ryzyka, niska samoocena, zwiększona zależność od otoczenia społecznego, nieukształtowane umiejętności samokontroli, brak poważnych celów życiowych powodują wrażliwość na wpływy społeczne. Na tym etapie szkoła jest główną instytucją socjalizacji, zwłaszcza w warunkach kryzysu rodziny i innych struktur społecznych.

Ramowy program Konferencji:

• 9.30 – 10.00 – rejestracja uczestników
• 10.00 – 10.30 – otwarcie Konferencji
• 11.00 – 12.30 – sesja plenarna
• 12.30 – 13.30 – przerwa obiadowa
• 13.30 – 15.30 – wygłaszanie referatów w panelach dyskusyjnych
• 15.30 – 16.00 – sprawozdania z dyskusji panelowych (podsumowanie)
• 16.00 – 16.20 – przerwa na kawę
• 16.30 – 18.00 – warsztaty

Podczas Konferencji podjęta zostanie m.in. debata na temat inkluzji społecznej dzieci i młodzieży z grup ryzyka. Planujemy ponadto wydanie publikacji pokonferencyjnej.

Tematyka referatów:

• Panel I „Profilaktyka”

1.    Aspekty teoretyczne i metodologiczne zjawiska ekskluzji i inkluzji społecznej.
2.    Wsparcie społeczne, psychologiczne, pedagogiczne i integracja społeczna dzieci z grup ryzyka.
3.    Działania psychoedukacyjne nakierowane na podnoszenie umiejętności komunikacyjnych dzieci i młodzieży z grup ryzyka.
4.    Kształtowanie postaw obywatelskich i animacja społeczno-kulturalna wśród dzieci i młodzieży ze środowisk zagrożonych.
5.    Wykorzystanie nowoczesnych technologii w profilaktyce.
6.    Profilaktyka w zakresie agresji – umiejętności rozwiązywania sytuacji konfliktowych.
7.    Dysfunkcjonalność systemu rodzinnego jako predykator wykluczenia społecznego dzieci i młodzieży.
8.    Działania nakierowane na zapobieganie powstaniu syndromu wyuczonej bezradności jako podstawowe działania profilaktyki ubóstwa.
9.    Zapobieganie wykluczeniu medialnemu i technologicznemu.
10.  Wsparcie instytucjonalne w zakresie zapobiegania bezdomności.
11.  Innowacyjne sposoby spędzania wolnego czasu jako forma działań profilaktycznych.
12.  Współczesne getta – działania środowiskowe mające na celu rewitalizację dzielnic i niwelowanie różnic społecznych.
13.  Marginalizacja młodzieży w społeczeństwie ludzi dorosłych.
 

• Panel II „Terapia”

1.    Występowanie zaburzeń psychicznych u dzieci i młodzieży z grup ryzyka.
2.    Uwarunkowania psychologiczne i społeczne przestępczości nieletnich w XXI w.
3.    Terapia behawioralna w leczeniu dzieci i młodzieży społecznie niedostosowanych.
4.    Tworzenie nowoczesnych systemów pomocy dla młodzieży nadużywającej narkotyków i alkoholu.
5.    Leczenie ofiar przemocy.
6.    Leczenie dzieci i młodzieży z doświadczeniem wykorzystywania seksualnego.
7.    Zapobieganie i leczenie zaburzeń zachowania u młodzieży mającej konflikt z prawem.
8.    Kształtowanie systemu wartości w terapii młodzieży z grup ryzyka.
9.    Sukcesy i porażki terapii pedagogicznej w środowiskach zagrożonych marginalizacją społeczną.
10.  Wczesne wspieranie rozwoju dzieci z grupy ryzyka – działania diagnostyczne, terapeutyczne. Praca w zespole terapeutycznym.