Czas zarazy w sposób szczególny odciskał piętno na doświadczeniach wspólnot pierwotnych – domu rodzinnego. Temu jest poświęcona kolejna z naszych konferencji. Przyglądamy się rodzinie jej spoistości i/lub kryzysowi wynikającemu z doświadczania kryzysu pandemicznego, szukamy odpowiedzi na temat strategii jakie rodzice/ rodziny podjęły wobec zagrożenia pandemicznego i na ile domownicy wzajemnie dawali sobie wsparcie, a na ile byli dla siebie wzajemnie „KŁOPOTEM”.

Intrygującym są pytania o rolę Ojca/ Matki o to w jakich zakresach ich pozycja w rodzinie była dominująca i decydująca, a w jakich delegowali zadania/ odpowiedzialność na kogoś innego; Kondycja rodzin w czasie zarazy była funkcja rozmaitych zmiennych im chcielibyśmy się przyjrzeć, zrozumieć ich wpływ na rodziny zadając sobie ważne pytanie, „Czy to „co z nami (rodzinami) zrobiła pandemia?” pozostanie na stałe, czy może jest to sekwencja reaktywna, która wraz z normalnieniem sytuacji zewnętrznej pozwoli rodzinom odzyskać wcześniejszą równowagę, wigor, kondycję?

Pytając o rodzinę zastanowić się także chcemy w wyraźnie wyznaczonym nurcie refleksji nad pokoleniem zstępującym, nad sytuacją Seniorów, którzy „spłoszeni zostali” stygmatyzującą narracja „Wy pierwsi możecie umrzeć, jesteście najbardziej narażeni”. Jakie konsekwencje tego stygmatu definiujemy po realizowanych badaniach, jak to wpływa na transmisję kulturową i wspólnotę międzypokoleniową i co z tym zrobić?

Pytań, które stawiamy w kontekście Rodziny i jej funkcjonowania w okresie pandemii jest bardzo dużo, niemniej nie tracimy ze szczególnego zagadnienia jakim jest sprawność rodziców w oswajaniu nowej sytuacji wychowawczej i dydaktycznej w domu własnym wynikającej ze zdalnego nauczania.