Potrzeba powtarzalności i wizualizowania rozmaitych materii obecna we współczesnej kulturze skutkuje różnymi formami reinterpretacji dzieł literackich, filmowych, growych czy serialowych. Narzędzia teoretyczne dostarczane przez współczesne szkoły badawcze, w tym zwłaszcza postklasyczną teorię narracji, narratologię transmedialną i nowe orientacje w medioznawstwie (w szerokim znaczeniu, wykraczającym poza dominujący w Polsce paradygmat dziennikarski, a zatem obejmującym wszystkie reprezentacje medialne), umożliwiają wieloparametrowe analizowanie operacji intersemiotycznych i intermedialnych, pozwalające na transdyscyplinarną refleksję nad zagadnieniami adaptacji, gradaptacji, remediacji, renarracji czy retellingu. Mając to na uwadze, organizatorzy konferencjiOd adaptacji do remediacji zachęcają do podjęcia refleksji nad:

●        zmianami w rozumieniu kategorii adaptacji we wszystkich mediach i ujęciach medioznawczych (literaturoznawstwo, filmoznawstwo, seriolaznawstwo, groznawstwo, ludologia, komiskologia i innych);

●        statusem adaptacji we współczesnych uniwersach transmedialnych (Star Wars: Kanon i Legendy, MarvelCinematicUniverse, DC CinematicUniverse, Pottermore etc.);

●        odmianami adaptacji (np. adaptacja na motywach, gradaptacja, praktyki moderskie);

●        kulturą remiksu i remiksologią;

●        przekładoznawstwem i filozofią przekładu;

●        zjawiskami spinoffu, cross-overu, rebootu, remake’u, mashupu, patchworku;

●        statusem i obecnością narracji zależnych (interquel, midquel, sequel, prequel);

●        przekładem intersemiotycznym i intermedialną transpozycją (A. Hejmej);

●        technikami multimodalnymi w narracjach literackich i nieliterackich;

●        narracjami i światami transmedialnymi (w szczególności w zakresie relacji między treściami kanonicznymi i niekanonicznymi);