Toruń ma swoje tradycje konferencyjne. Tutejsza gościnność i głęboko ukorzenione życie intelektualne czynią nasze miasto wymarzonym miejscem debat i naukowych spotkań. Wiedziony tym przekonaniem prawie dwie dekady temu organizowałem wraz z niedużym zespołem cykl sympozjów Na drodze ku innej edukacji. Potem nasze środowisko zorganizowało dwa Zjazdy Pedagogiczne gromadzące kilkusetosobowe gremia. Wcześniej zorganizowaliśmy konferencję Pedagogika u progu trzeciego tysiąclecia. Już w XXI wieku z pomocą przyjaciół zwołałem spotkanie Natura - edukacja - kultura, w którym mimo pozornie eklektycznego doboru wykładowców udało się stworzyć spójną całość. Oprócz Zjazdów wszystkie przedsięwzięcia miały charakter autorski.

W ubiegłym roku młodsze pokolenie toruńskich badaczy przejęło inicjatywę. Konferencja Poprawność polityczna w sferze publicznej i edukacji była niejako otwarciem nowej problematyki, nie tyle nowej w ogóle, ile nowej w obecnej sytuacji. Spotkanie udało się nadzwyczajnie otwierając tym samym cykl, który nazwaliśmy Edukacja uwikłana. Znakomici goście dopisali, a słuchaczy było multum. Pomysłodawcą i liderem całego przedsięwzięcia był mój syn dr Filip Nalaskowski, który z niewielkim, ale nadzwyczaj kompetentnym zespołem naukowym robotę wykonał perfekcyjnie. Nic więc dziwnego, że ten właśnie naukowy zastęp poprosiłem o realizację swojego pomysłu Prawica-lewica-wychowanie będącego pewną kontynuacją cyklu zapoczątkowanego przez spontaniczność, ciekawość i profesjonalizm młodszej generacji toruńskich pedagogów. 

Nie śmiem Państwu narzucać rozumienia kategorii „lewica” czy „prawica”. Każdy z nas interpretuje je indywidualnie i na swój sposób wyraźnie. Pełnia tych interpretacji tworzy nasz społeczny krajobraz, który w wykonaniu prawdziwych gwiazd nauki i społecznej praktyki z całą pewnością nie zamieni się w landszaft. To na tle tego krajobrazu istnieje wychowanie, ideał wychowania, szkoła i zapiekłe niekiedy spory. Warto o tym mówić, warto, aby młodsi słuchali. Rzadko bowiem mają okazję do wysłuchania naukowej symfonii w tak mistrzowskim wykonaniu. Moje zaproszenie bowiem przyjęli: Zbigniew Kwieciński, Jadwiga Staniszkis, Andrzej Nowak, Zbyszko Melosik, Tomasz Szkudlarek, Mirosława Dziemianowicz, Jan Żaryn, Andrzej Waśko, Lech Witkowski, Władysława Szulakiewicz, Jarosław Michalski, Bogusław Śliwerski, Robert Mazelanik, Anna Murawska, Jan Wróbel, Piotr Zaremba, Paweł Rudnicki, Ryszard Borowicz. O zgodę innych jeszcze zabiegam.

Osobną propozycję składam naukowej młodzieży.

Jak łatwo zauważyć propozycja dotyczy pewnych biegunów kategorialnych. Nie ma w niej więc  miejsca na tzw. centrum. To zabieg świadomy i przemyślany. Chodzi bowiem o zaznaczenie wyrazistych konturów, a nie szarości czy półtonów tego szkicu. Działanie może mało subtelne, ale w obecnej sytuacji myślenia o wychowaniu niezbędne.

Obrady będą miały wyłącznie charakter plenarny, a ich owocem będzie obszerna monografia. 

Zatem zapraszam do udziału w konferencji.

Aleksander Nalaskowski